Zij die de steppen van EuraziĂ« bewonen: Oezbekistanen, Kazachstanen, Tajikistanen â keine Ahnung ob es noch Ă€hnliche Ahnen gibt â zij allen kunnen zich dat niet voorstellen... ... om met je familie aan een sloot te eten, met kwakende kikkers onderin de soep en in het kroos de spetterende eenden. Voor ons is dat geen leven, zeggen zij, om te eten met slootwater aan je tenen... ... wij planten een tent op het step, wij rijgen een schaap aan het spit en we roosteren die boven het vuur, dĂĄt is pas eten samen met je familie⊠Ik koos bij het Schoolhuis voor een Caesar salade â mĂ©t spek, want een echte vegetariĂ«r ben ik niet â al was het maar om me tegen de heren te verweren, om ze te kunnen zeggen: kijk, ik eet als een konijn... Was getekend, Hein.
Klokslag twaalf uur rijdt de rode Volkswagen Up! van Green Wheels voor op de Elpermeer, met mijn broer Meino en schoonzus Josje Pollmann achter het stuur. Ze kwamen Klaaske en mij ophalen voor een etentje ter gelegenheid van mijn tachtigste verjaardag â een verlaat verjaardagscadeau zeg maar.
We rijden even later de polder van Waterland in, op weg naar âHet Schoolhuisâ in Holysloot.
Ik start âKaartenâ op mijn iPhone, en dien zo ongezien als gids â instructies als ârechtsaf bij het stoplichtâ en â400 meter rechtdoorâ komen altijd precies op tijd door, geen twijfel mogelijk.
De weg is smal en kronkelig, Josje moet regelmatig de berm opzoeken.
Als bij aankomst de Up! geparkeerd is, vinden we achteraan het ruime terras nog een tafel met uitzicht op de polder, met eenden in de sloot en kwakende kikkers die zich luide laten horen.
Zoveel landelijkheid, in een voorzichtige zonnetje, hadden we lang niet gehad…
Mijn rol in het familie etentje bleef nog even oningevuld, ik kon de kat uit de boom kijken â ik had ze een uur van te voren gebeld dat Ă©Ă©n gehoorapparaat het maar op halve kracht deed en dat mijn nieuwe gebitje met elke hap pijn deed…
âLang leve de familie,â moeten ze gedacht hebben. Maar namen het voor lief â en zie daar, het werd toch nog gezellig…
