Aan de Vierlingsbeek – dag 0

Aan tafel in de Gemeentebossen Vierlingsbeek

En het was nacht geweest. Op de nieuwe dag ontwaakte ik in de Gemeentebossen Vierlingsbeek. Plechtstatig stonden daar zes lege stoelen rond een tafel, als ware ze voor koning Arthur en zijn Tafelronde zelf.
Mij schoot de slogan te binnen: ‘als deelnemer aan de Huiskamergroep had dit ook jouw Zevendaagse sessie kunnen zijn…’

Mijn literatuur hier is ‘Een lekker stukje’ – begrijp Marten Toonder niet verkeerd, dit betreft natuurlijk een stukje van journalist Argus in de Rommeldambode. Waar het over gaat? Over het Vol-ledig maken…

‘Het betreft een duister geval,’ verklaarde commissaris Bas tegenover doctorandus Zielknijper, ‘ik zit achter een verdachte aan, die vernietigend optreedt. En dat komt omdat hij leeg is. Helemaal leeg, zodat hij wervelwinden maakt.’
‘Kom, kom,’ sprak de geleerde. ‘U overdrijft, mijn waarde. “Leeg” is een woord dat wij in de zielkunde nauwelijks toepassen. De symptomen die u noemt, doen mij eerder denken aan de zogenaamde gespleten persoonlijkheden die ik tegenwoordig veel aantref. Gevallen van schizofrenie; vroeger dementia praecox genoemd. De oorzaak ligt meestal…’
‘Een moeilijke jeugd, wil ik wedden,’ onderbrak de heer Bas. ‘Ja, ja; ik weet er alles van. De jeugd moest afgeschaft worden; dat zeg ik ervan.’

Ik had mijn verblijf hier gisteravond ingewijd met een eenzaam glas wijn:

Als je goed kijkt zie je de weerspiegeling van mijn disgenoten: een bordje voor de soep en een boordje voor het brood – en als je nog beter kijkt: van Hein.
Mijn verblijf hier begon ermee dat ik bij de afrekening de pincode van de ING rekening niet wist – als je er van te voren over na gaat denken, weet je dat je fout zit… Die van onze nieuwe bank wist ik gelukkig wel, die is nog niet geautomatiseerd… Dementia praecox?
Gelukkig wist ik vervolgens, na één blik op de kaart, de Plus in het dorp – Overloon, van dat Oorlogsmuseum – te vinden. Weliswaar moest ik daar vragen waar de mandjes stonden (vlak voor m’n neus) en waar de verse soep stond. Maar dat laatste moesten zij dan weer naarstig navragen – en bij de afrekening bleek er geen barcode op te staan…