De wereld delen… (improvisatie)

Huisje 20 – Klaaske op de bank

Terwijl het vuur regent in de wereld om ons heen: de Amsterdamse drama’s – in de burgermeesterswoning, die laffe maffia aanslag – de Saoedische olievelden die in brand staan, branden in de Amazone en op Borneo…, zitten Klaaske en ik hier op ons vakantiepark, diep verscholen in het konijnenhol van huisje 20 – de langorige buren dartelen on ons heen, verder zie je niemand.

Ja, wij zagen hier verleden week boven het Zuidlaardermeer ook een ‘vuurregen’, maar die was meer kosmisch van aard…
Ik nam elke dag een foto van het meer, het was verbluffend hoe het licht, de lucht, de stemmingen, wisselden. Toch denk je wel eens: alweer dat meer… Maar niet die bewuste dag, donderdag 12 september, toen muteerde de hele wereld. Inclusief het meer.

Maar aan deze foto, een half uur later genomen, zie je dat niet meer … alweer dat Zuidlaardermeer…

Donderdag 12 september

Onze veertiendaagse sessie hier zit er nu bijna op.

In de ‘Jezelf een kans geven tot inzicht te komen’, zegt Maarten Houtman iets heel opmerkelijks over de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Heel relevant, als je ziet hoe wij de wereld tegenwoordig met z’n allen ‘delen’: we telefoneren, skypen, chatten, emailen of whatsappen met elkaar. Heel gewoon.

“Je kunt merken dat directe aanwezigheid van jezelf en de ander heel belangrijk is. Dat brieven, geschriften, e-mails, je daarin niet verder helpen. Want er ontbreekt iets – daar ontbreekt de lijfelijke aanwezigheid van de ander.
Want in die lijfelijke aanwezigheid is een geheim, een geheim wat je niet kent, maar wat je wel kunt ervaren. Dat maakt het voor onze gewone begrippen heel moeilijk.”

Iedereen die wel eens in een kring heeft ‘gezeten’, zal kunnen beamen dat daaruit een intensiteit ontstaat die je op je eentje meestal niet lukt. Zodat de aandacht geen moment uit je weg is.

Huisje 20 – Hein achter de computer

Vanochtend zagen we dat er aan de voorkant, aan de rand van ons ‘gazon’, een jonge berk was geveld. En het bleek dat we nog meer buren hebben: … bevers. Wat je noemt: ‘knaagdieren’… (ik las dat konijnen daar dan weer niet onder gerekend worden, maar onder de ‘haasachtigen’).
Ongelofelijk wat wat zo’n beest(je) klaarspeelt, een echte schilmachine!

Zo blijft de natuur ons hier verrassen, op allerlei niveau’s, ook al lijkt Drenthe dan saai en dichtbij. Maar misschien zit het geheim wel in dat ‘nieuw’ blijven zijn, blijven kijken. Iedere dag is anders.