Een dagje naar het strand

Google Maps Tijdlijn 5 okt 2019. Rechts een iPhone screenshot detailkaartje. Onze Stichting ‘Zen als Leefwijze’ kreeg, als ‘firma’, van Google een ‘speld’.  [klik om te vergroten]

Klaaske en ik zouden zaterdag een dagje naar het strand – Castricum was alweer een tijdje geleden. Bij de strandovergang werd druk gebouwd: een hotel…

Op de terugweg raakten we op de A10 in de file, vanaf Molenwijk tot Durgerdam. De IJtunnel zat potdicht… Als finale sukkelden we drie kilometer stapvoets precies achter ons huis langs, zonder het te kunnen bereiken – zie het detailkaartje: ‘Lopen, 3 km, 55 min.’, aldus de bevinding van Google Maps Tijdlijn…
Gelukkig konden we bij de afslag Durgerdam ongehinderd door naar de Landmarkt. Na deze rust- en plas(!) pauze, ging het dwars door Waterland via Zunderdorp terug naar huis. Achterom.

Nu had het gedetailleerde bericht over de te verwachten stijging van de zeespiegel met 85 cm in het jaar 2100 – zie NRC van 30 september – me al danig van m’n stuk gebracht. En de bizarre discussie daarna over drijvende huizen…
Zou ik de auto niet gewoon laten staan? Immers, zo’n impuls was er al in de tachtiger jaren. Ik sprak Maarten Houtman daar toen op aan: dat ze in een auto reden… “Maar we hebben h’m gewoon nodig, Hein,” zei hij (Hanna’s Kangoo was inderdaad een bedrijfswagen).
Maar … toen we het zelf eenmaal konden betalen, zwichtten wij ook. Die ongekende vrijheid…
Totdat je in zo’n file terechtkomt, zoals nu, dat zet dat gevoel van vrijheid weer op z’n kop…

Zo komt de beschikking van het lot je te hulp: je loopt gewoon vast. Niks idealisme, niks ‘gevoel van urgentie’… Nee, gewoon: STOP! Game over.
Er zullen nog wel een heleboel na-rondes zijn, wellicht rondes door Nederland… Of gewoon even boodschappen doen omdat het zo nat is. Maar het kwartje is gevallen…

Het zal verder wel gaan als met elke verslaving: het doorbreken van de waan… Die je voorspiegelt wie je droomt te zijn: een mens met macht over de techniek, macht over de natuur … over zijn eigen natuur.
Was het maar waar… Kijk eens wat het ons gebracht heeft, de aarde hangt aan een zijden draadje…
Gelukkig weerhield Klaaske me er gisteren van om, op weg naar het wekelijkse meditatieavondje van de Huiskamergroep, ‘voor deze ene keer’ toch de auto te nemen. Omdat het zo plensde van de regen…
Het werd de paraplu, die Casta en mij nog enigszins droog naar de Metro Noord bracht. Wij blij – shaken, not stirred.

De  Shake v/d Week  is Azawade van Vieux Farka Touré en Idan Raichel: samen het ‘Toure-Raichel Collective‘:

 

En in onderstaand fragment zie je ze nog spelen ook…