 |
| Maarten Houtman |
Kijk, ik heb hierboven ‘meester’ niet met een hoofdletter geschreven. Maarten had zo’n hekel aan die kwalificatie… Alsof je mĂ©Ă©r bent â zelfs meer dan meer: meest-er.
En dan denk ik: wat is de wereld toch dom…
Toen ik pas op het Facebook ‘Vrienden van Maarten Houtman‘ (32 leden) een annonce plaatste voor onze nieuwe serie Meester Okada en het geheim van de adem (met vijf sessietoespraken van Maarten), zag ik daar toevallig een door Facebook ‘voorgesteld groep’ verschijnen, met de naam ‘Breath, you are online’, fans van de ‘Philosophy & Practice’ van Thich Nhat Hanh (141.902 leden).
Nou heb ik indertijd een ’trauma’ opgelopen aan Thich, dus met mij kun je niet rekenen. Ik maakte hem in de tachtiger jaren een weekend mee in Meditatiecentrum De Kosmos, waar hij bij ons werkgroepje kwam zitten. Hij begon z’n onderricht, tot iemand ouder gewoonte getrouw in een schriftje begon te schrijven. Waarschijnlijk zag ik zijn mond vertrekken en nam uit solidariteit ook maar een blaadje papier. Je begrijpt, ik kreeg de volle laag, “dat je niet tegelijk kon luisteren en schrijven” (zo’n typisch Zen geloof). En dat gebeurde met een snauw.
Ik wist genoeg: dit was een man van regels en voorschriften â weg ermee!
Ik kan er niets aan doen: Maarten hĂĂ©ld gewoon van je… En natĂșĂșrlijk kreeg je wel eens iets te horen, of een bui, maar nóóit zo.
Hij heeft me Ă©Ă©n keer de huid vol gescholden â op m’n antwoordapparaat. Daarvóór had hij me in het verpleeghuis, waar hij toen lag, verteld dat hij en Hanna hun zelfstandigen AOW verloren hadden toen ze uiteindelijk toch getrouwd waren… En ik had daar heel laconiek op gereageerd, zo van ‘dat het wel mee zou vallen…’
“Ik wist er geen donder van,” riep hij me toe op m’n antwoordapparaat, en zo nog het een en ander meer. Toen ik de volgende keer daar bij hem op bezoek kwam, zei hij huilerig “dat het hem zo speet…” Ik voelde nog mijn boosheid, maar moest tegelijk lachen.
Maar mensen, luister naar het ongelofelijk vervolg van dit verhaal.
Tien jaar later overkwam Klaaske en mij precies hetzelfde â in dit geval pakte de UWV ons als getrouwden onze zelfstandige AOW af, ondanks het feit dat we apart woonden, ze wilden ons zelfs een naheffing van tienduizenden euro’s opleggen… Onze wereld verging, Klaaske lag stuiterend in haar bed, en ik was ook flink geschokt – maar moest ergens diep vanbinnen ook onbedaarlijk lachen…
Hoe is het in godsnaam mogelijk, hoe kunnen dingen, diepe belevenissen, als door een blikseminslag zĂł bij elkaar komen… Dan denk je: dit is geen toeval, dit is het wikkende lot, karma… In elk geval was je voorbereid. En verloor je geloof in het leven, je vreugde niet…
Alsof Maarten ons die keer gewoon had willen waarschuwen… Je kunt erom lachen, ik geloof daarin.
Maarten heeft ons nooit Ă©Ă©n regel, Ă©Ă©n voorschrift gegeven!!! … behalve dat je zelf moest ontdekken… DĂĄĂĄr hamerde hij op, of je hem geloofde of niet â “geloof mij niet,” riep hij dan, “ontdek zĂ©lf!”
Abida Parveen – haar mocht ik ook een keer meemaken, in het Muziektheater, samen met Rien op het rolstoel balkon. Ik heb daar toen lekker staan shaken…
Want dit is de Shake v/d Wake ,ga er maar eens lekker op dansen…
Ik ontdekte op de prachtige website van Parveen deze geweldige video, gezongen in het Sindhi, haar moedertaal. En ook deze karakteristieke foto (zie eronder).
 |
| Abida… [klik om te vergroten] |