 |
| Klaaske aan zee, op een verlaten strand bij Paal 28, Texel 28 november 16u36 [klik om te vergroten] |
Vijfentwintig jaar geleden – Klaaske en ik woonden nog op ‘Hobbitstee’, aan de Binnenkant in Amsterdam – vatte ik het plan op om te gaan joggen. Die zesendertig vierkante meter woonboot was op den duur wat aan de krappe kant voor twee personen… Ik moest m’n energie ‘kwijt’, zoals dat heet.
Ik was al een aantal jaren op vertrouwde voet met Maarten Houtman, en hij waakte ook over mijn lichamelijk welzijn. “Wat je ook kunt proberen is snelwandelen,” zei hij toen ik mijn voornemen kenbaar maakte, “dat heeft als voordeel boven hardlopen dat je niet met elke stap met je hele gewicht op Ă©Ă©n knie terechtkomt. Het spaart dus je knieĂ«n.”
Ik was heel verrast dat hij over dit soort zaken ook ideeën had. Maar het leek me een zinnig advies en ik volgde het op. Zo heb ik me een tijdje met korte, snelle passen door de stad gerept, en na onze verhuizing naar Noord jarenlang door de polders van Waterland. Met het veilige gevoel dat ik me zo zonder veel risico uit kon leven.
Toen ik in 2007 geleidelijk aan op shaken overschakelde, had ik m’n knieĂ«n al die jaren dus bewust gespaard. Ik kon onbevangen aan het shaken slaan.
Shaken betekende ook een overgang van energie ‘kwijtraken’ naar een bewuste omgang met energie. Maarten heeft me, toen ik nog jogde, Ă©Ă©n keer gezegd “dat dat niet voldoende was” als oefening – hij drong nooit aan. Maar ik begreep wel degelijk wat hij bedoelde. Ik was dan ook heel blij toen ik het shaken aangereikt kreeg … op voorspraak van hem. Eindelijk kon ik dan vooruit met een eigen, inhoudelijke oefening! Stilzitten is nooit mijn sterkste kant geweest…
Na negen jaar shaken ben ik me inmiddels zeer bewust geworden van m’n knieĂ«n, en merk soms dat ik ze toch overbelast. Dan neem ik gas terug, varieer de beweging of sta een tijdje stil op m’n voeten – je wordt je steeds meer bewust dat je lichaam eindig is en dat je er zuinig op moet zijn.
Ik maakte vandaag in de avondschemering een wandeling door de duinen, niet ver van ons huisje hier op Texel, en moest aan het advies denken wat Maarten me toen gaf. Ook nu is hij nog altijd dichtbij.