Vannacht op mijn meditatiebankje, zat ik
zure appels van mijn gedachten te plukken,
dat onze wereld wel ten onder zou gaan,
met âoorlogen en geruchten van oorlogenâ,
zoals de goddelijke Openbaringen zeggen â
toen ik buiten plots een luide knal hoorde.[1]
Ik stond op en trok mijn pantoffels aan,
ging het balkon op en keek om me heen,
maar ik zag nergens verzengende vuren â
tot ik boven, vlakbij de rand van de flat
de maan daar als een vuurbal zag staan…
Zal de maan van deze planeet eraan gaan,
was de angstige gedachte die bovenkwam
de profetie zegt: âde maan werd als bloedâ â
in termen van ons platvloerse denken:
gaan wij nu met z’n allen naar de maan…
En vroeg me af: is onze wereld inmiddels
zĂł’n onvolmaakt maaksel, dat de mensheid
de ballen niet meer in de lucht kan houden
en ons hele aardse huis op instorten staat â
zelfs ârekenkrachtâ schiet tekort als panacee.
Toen ik tenslotte weer op m’n bankje zat,
kwam dat bijbelse adagium in me boven:
âStof zijt gij, en tot stof zult ge terugkerenâ â
maar eigenlijk dacht ik meer in Zen-termen:
âZoals de maan niet beĂŻnvloed wordt
door de wolken die er voorlangs gaan …
zo wordt de stilte en de leegte niet aangetast
door alle dwaasheid die we uithalen.
En ook als deze planeet misschien,
omdat we onwijs zijn, beschadigd wordt â
daarmee beschadigen we onszelf evenzeer â
is daar de leegte, waarin het ontstaan is,
en waarin het weer terug zal keren.â[2]
————-
[1] Het Parool van woensdag 10 augustus is mijn getuige: “Explosief ontploft voor deur van The Harbour Club in Oost. De explosie gebeurde rond 02.45 uur.”
[2] Maarten Houtman, âOns kosmisch erfdeelâ, Sterrelaan 24 juni ’89. Toespraak voor augustus 2022