Ondergesneeuwd door het leven

Voor Rien

Het fantastische van het leven is dat er een heleboel dingen gebeuren waar je verder niets aan hoeft te doen – het gebeurt gewoon, of je wilt of niet.
En het is duidelijk, dan kun je beter mee zijn dan tegen, beter meegaan met de stroom van het leven, dan dat je je er tegen verzet – verzetten heeft geen zin, je kunt je beter overgeven.

Je zult zeggen: is dat nu iets wat altijd geldt? Neem nu Oekraïne, waar ze in verzet gekomen zijn. Of de ‘verzetsstrijders’ in de Tweede Wereldoorlog. Hadden die zich dan bij die brute onderdrukking neer moeten leggen? En dan heb je natuurlijk nog het lijdzaam verzet à la Gandhi.
Of is het soms zo, dat meegaan – of meelopen, zoals dat in de oorlog minachtend werd genoemd – op bepaalde gebieden van het leven gewenst is, en op andere juist niet. En wat is daarbij dan het richtsnoer?

Nou, ik dacht: ik ga even filosoferen… En voordat je het weet zit je in de problemen. Moet dan echt alles ingewikkeld zijn, worden we écht ondergesneeuwd door het leven…

“Als je de verslagen nagaat van de mensen die ‘het grote gemis’ zijn tegengekomen in hun leven, dan komt het erop neer dat een mens op een bepaald ogenblik niets meer wil – niet uit apathie, niet omdat hij verslagen is, niet omdat hij een groot verdriet heeft, niet omdat hij in een crisis is, niet omdat hij bedreigd is, maar heel simpel: hij wil niets meer. En hij verkiest die toestand boven alle andere. Terwijl hij tevens heel gewoon in het leven staat, de dingen doet die nodig zijn, met de mensen is zoals van hem veronderstelt wordt. Hij voelt ook heel duidelijk dat de mensen iets van hem verwachten. En naar gelang van zijn aard en zijn temperament is hij best bereid om daaraan toe te komen en in te willigen, want het heeft eigenlijk niets te maken met wie hij is. En wie hij is ervaart hij in die momenten dat hij van zichzelf niets meer hoeft. Dat hij ook geen behoefte heeft om ergens over na te denken, zich iets af te vragen, maar dat hij volstaat met te leven. Dat alles wat er gebeurt, in hemzelf en buiten hem, van belang is. Van belang om zichzelfs wil, niet van belang in verband met hemzelf. En dat verlangen niets te doen neemt in de loop van de tijd toe.”
_{Maarten Houtman,}_{Het verlangen niets te zijn}_,_{Vijfdaagse april 1993 in Huissen.}

_{Multivlaai heeft onlangs een schuifpui gekregen, voor Rien in zijn rolstoel is dat een zegen.}

Gelukkig heb ik zo een afspraak met Rien bij onze ‘vlaaienboer’, dus het komt allemaal goed.
Ik ben een half uur te vroeg en sla aan het bloggen. Met de telefoon in de hand is dat wel lastig, het moet in the blind, het scherm is te klein om te zien wat je doet. Het is niet anders.
Ha, daar is ie!

De grote uitstalkast met vlaaien staat zachtjes te brommen. Straks mag ik er een uitzoeken, als Rien klaar is – ons ‘vlaaienberaad’ noemen we dat, een soort meditatie die door de maag gaat.

We hadden het daar over koetjes en kalfjes – het bekende binnenlandse repertoire – en over het slangenaquarium dat Rien bij zijn GPD-houder zag, toen hij een nieuw zitkussen voor zijn rolstoel kwam afhalen. Ik vertelde over het krantenbericht dat papyrus die verkoolde door een vulkaanuitbarsting weer te lezen is dankzij röntgen en AI. En het ging natuurlijk over onze oude vriendin Hanna, die onlangs negentig werd. Rien vertelde dat hij augustus 2005 een rake foto van haar had gemaakt, aan de Schellingwouderdijk in Amsterdam.
Na afloop van ons vlaaienberaad krijg ik de foto toegestuurd: