Nostalgische aanblik van majestueuze reuzen in een mij onbekende wereld… [klik om te vergoten]
… uitzicht over ‘Noord’, shakend op m’n balkonnetje op woensdag 6 november {klik om te vergroten]
Zoek het verschil tussen beide plaatjes…
Wat is nu âmooiâ? âMooierâ durf ik niet te zeggen…
Het is vooral de stilte en het onaangeraakte wat het berglandschap zijn schoonheid geeft … adembenemend…
In âde hemel boven Noordâ is het de stemming die bij je binnenkomt – als van een coulissen landschap met een continu wisselende achtergrond. De steeds wisselende gezichten van de hemel zijn als het ware met een gevoelig penseel vastgelegd, in een bijna menselijk drama – waar het Himalaya berglandschap van een âonaardseâ schoonheid is, in zichzelf verzonken, in diepe meditatie.
Die aanblik van de Himalaya ontvingen we via onze vriendin Liesbeth van ’t Hoff. Zij zit in Nepal voor haar ‘Sponsorreis Kinderen Nepal Liesbeth‘ (NB de link werkt alleen op Facebook). Ook het onderstaande filmpje is van haar afkomstig. Daarop kun je zien hoeveel vreugde ze die kinderen daar bereidt met de 183 âscholarshipsâ die ze met bloed, zweet en tranen bij elkaar bracht…
Terug naar het stadse leven, hier en nu, met als Shake v/d week een nummer uit Electric Sufi van Dhafer Youssef – voor vanavond bij de Tao-zen Huiskamergroep.
——————————- Na afloop van de avond ——————————-
… en dan was er nog de muziek die gisteravond spontaan bij ons âinbrakâ onder het zitten: Trinity van George Gurdjieff, uitgevoerd door het Gurdjieff Ensemble. Dit vanwege het feit dat mijn iPhone op âspraakbesturingâ overgeschakeld bleek te zijn. Was het onze meditatiekat misschien die wat miauwde? Hierbij.
Het aanschijn van de maan is het enige gezicht wat ik nog steeds moeiteloos herken… Sinds mijn gezichtsveld stoornis, is gezichtsherkenning een kwetsbaar punt voor mij. Hoewel ik prima lettertjes kan lezen, herken ik op straat regelmatig de buren niet. Gelukkig nog wel in grote lijnen, ik herken ze aan hun gestalte, aan hun kleren en soms aan hun hondje…
Klaaske in Den Burg, Texel. 31-03-2019
Ik vroeg Klaaske pas of ze zich ervan bewust is dat ik haar niet ânormaalâ zie. Nou, daar was ze zich eigenlijk niet van bewust, mijn ogen kijken haar aan en verraden daarbij dat ik aanwezig ben, ze kan mijn aandacht voelen.
Wat mijzelf inviel, nu ik het hele âplaatjeâ niet meer goed zie en hooguit op een van beide ogen kan focussen, is dat voor mij het energetisch aspect â zeg maar de uitstraling van een gezicht en die van de ogen â nu een grotere rol lijkt te spelen in de âface to faceâ communicatie.Â
Energie=aandacht=energie… Dat lijkt in het veld van het bewustzijn net zo cruciaal te zijn als E=mc2Â dat is voor de materie. Maar wat is die ‘energie’ hier eigenlijk…Â Aandacht, nou, dat weten we wel. Hoewel…
Ik doe ’s ochtends vroeg de energie-oefening uit âAanwijzingen bij de Tao-zen meditatieâ van Maarten Houtman. Die blijkt ook goed te helpen bij onrust en slapeloosheid. Geloof het of niet, als ik m’n iPhone weer wegleg, slaap ik daarna als een roos…
Dat zie ik voor mezelf zo: terwijl ik daar lag te spoken, raak ik steeds verder verstrikt in m’n denken, steeds verder los van m’n lichaam. Terwijl als ik â meegenomen door Maarten’s ingesproken instructie â de blik naar binnen richt en vervolgens met m’n aandacht langs mijn inwendige organen reis, ben ik weer helemaal terug in mijn fysieke bestaan…
In de TaoĂŻstische energie-oefening spelen de ogen een centrale rol. Het is daarbij alsof je met een glimlach âbij jezelf naar binnen kijktâ â de TaoĂŻsten noemen het dan ook the inner smile. Met die inwendige blik richt je je aandacht op een orgaan. En dat lukt…
Het lijkt net zo te werken als wanneer mensen voelen dat je naar ze kijkt, of dat je aan ze denkt. Dan is het nog maar een klein stapje naar de idee dat aandacht een energetische werking heeft â dat het energieis…
Wat is de kwaliteit van die aandacht? In twee toespraken uit de Tao-zen sessie van april 1988Â geeft Maarten Houtman daar een prachtige kenschets van:
âVoor die ervaring is een luisteren nodig, dat ik jullie niet kan leren. Waar het eigenlijk aldoor om draait is: kun je â dat is een heel vaag begrip â de stilte bewaren, in je gesprekken, in je vriendschappen. En bezit je liefde stilte. Of is je liefde ook vergankelijk. Als die niet stilte bevat, is hij vergankelijk, gaat hij voorbij â zoals jij voorbijgaat en alle dingen in de schepping voorbijgaan.â âDoorlaatbaar zijnâ, Eefde, 20 april 1988.
De tweede toespraak vond ik zo mooi, dat ik hem in strofen heb omgezet.
Het gaat met name om deze passage:
“Ik wou dat jullie eens begrepen hoe ongelooflijk belangrijk het is om toe te geven. Jullie zijn allemaal, zonder uitzondering, nog de overtuiging toegedaan dat jij ’t op kunt nemen tegen het onbewuste. Dat kun je niet, je bent een pluisje in de orkaan van het onbewuste â
je bent niet eens een pluisjeâŠ
Het onbewuste is je vriend, het is je oudste metgezel, het is nog ouder dan je lichaam. Je lichaam vernieuwt zich elke keer, maar het onbewuste â wat wij dan âhet onbewusteâ noemen, het is een heel ongelukkige term â is veel en veel ouder, het is zo oud als jij bent.
â… dat is voor jou heel moeilijk,â zei Maarten Houtman[1] een keer tegen me.
Zoals vaker, begreep ik instinctief wat hij bedoelde. En dat hij â ook hier â precies de vinger op de zere plek legde. Maar aan de oppervlakte was ik verbaasd, van: waar heeft hij het over… Die discrepantie betekent gewoon dat je nog vele jaren van onderzoek voor de boeg hebt … om dat vergeten inzicht te laten rijpen.
Mijn vraag naar goed en kwaad, mijn boom der kennis, was ooit â vele jaren daarvoor â plotseling bij me opgekomen, als een jonge loot vanuit de grond van mijn leven: âIs dit nu goed, of niet goed?â Die vraag werd de leidraad van m’n denken, van m’n leven: ik durfde niet meer spontaan te doen, eerst moest alles daaraan afgemeten worden, beoordeeld, gewikt en gewogen. Achteraf, als terugblik op wat ik gedaan had. Maar ook vooruit. Want kennis is vooruitzien, voorspellen, je denkt te weten hoe het zal gaan… Ik was een koffiedikkijker geworden, kijkend in de glazen bol van m’n kleine wereldje â alsof het leven daaraan afgemeten kon worden. Wat een arrogantie eigenlijk â als het niet zo angstig was…
Ik vroeg Maarten later of al dat denken nu voor niets geweest zou zijn, of dat het zich nog zou âterugbetalenâ. âDat weet je niet,â antwoordde hij. Mij de stille hoop gevend dat al die inspanning, dat halve leven, niet om niets geweest zou zijn…
Als je dan toch een keer spontaan handelt, spontaan lacht, kun je je geluk niet op: kijk, ik leef…
The population of Bamako, the capital of Mali, is rising day by day, swollen by people from the North and centre of the country who come to Bamako seeking refuge and security. There are huge traffic jams, where the black smoke from car exhausts mixes with the ambient dust. It’s as if there are smoke machines around the lamp posts. In this atmosphere swarm unoccupied and rootless youngsters whose password is: «Making Do». I gave a name to this hustle and bustle «WARA». This «Wara» environment symbolizes all the evils that afflict the people such as the poverty, idleness, squalor, disease. Here, life is a struggle every day. A Bambara proverb says: «The living fly off with the wings of the deceased». We must face the Lion!!
We eindigen dit hoofdstuk met deze splinternieuwe clip van het album âKharifaâ: Fanta Damba:
âHere I pay hommage to the great Diva of Malian song, Fanta Dama, by playing as an instrumental, the eulogy of the knight and his horse travelling to the battle front with pride and determination.â
Google Maps Tijdlijn 5 okt 2019. Rechts een iPhone screenshot detailkaartje. Onze Stichting âZen als Leefwijzeâ kreeg, als âfirmaâ, van Google een âspeldâ. [klik om te vergroten]
Klaaske en ik zouden zaterdag een dagje naar het strand â Castricum was alweer een tijdje geleden. Bij de strandovergang werd druk gebouwd: een hotel…
Op de terugweg raakten we op de A10 in de file, vanaf Molenwijk tot Durgerdam. De IJtunnel zat potdicht… Als finale sukkelden we drie kilometer stapvoets precies achter ons huis langs, zonder het te kunnen bereiken â zie het detailkaartje: âLopen, 3 km, 55 min.â, aldus de bevinding van Google Maps Tijdlijn… Gelukkig konden we bij de afslag Durgerdam ongehinderd door naar de Landmarkt. Na deze rust- en plas(!) pauze, ging het dwars door Waterland via Zunderdorp terug naar huis. Achterom.
Nu had het gedetailleerde bericht over de te verwachten stijging van de zeespiegel met 85 cm in het jaar 2100 â zie NRC van 30 september â me al danig van m’n stuk gebracht. En de bizarre discussie daarna over drijvende huizen… Zou ik de auto niet gewoon laten staan? Immers, zo’n impuls was er al in de tachtiger jaren. Ik sprak Maarten Houtman daar toen op aan: dat ze in een autoreden… âMaar we hebben h’m gewoon nodig, Hein,â zei hij (Hanna’s Kangoo was inderdaad een bedrijfswagen). Maar … toen we het zelf eenmaal konden betalen, zwichtten wij ook. Die ongekende vrijheid… Totdat je in zo’n file terechtkomt, zoals nu, dat zet dat gevoel van vrijheid weer op z’n kop…
Zo komt de beschikking van het lot je te hulp: je loopt gewoon vast. Niks idealisme, niks âgevoel van urgentieâ… Nee, gewoon: STOP! Game over. Er zullen nog wel een heleboel na-rondes zijn, wellicht rondes door Nederland… Of gewoon even boodschappen doen omdat het zo nat is. Maar het kwartje is gevallen…
Het zal verder wel gaan als met elke verslaving: het doorbreken van de waan… Die je voorspiegelt wie je droomt te zijn: een mens met macht over de techniek, macht over de natuur … over zijn eigen natuur. Was het maar waar… Kijk eens wat het ons gebracht heeft, de aarde hangt aan een zijden draadje… Gelukkig weerhield Klaaske me er gisteren van om, op weg naar het wekelijkse meditatieavondje van de Huiskamergroep, âvoor deze ene keerâtochde auto te nemen. Omdat het zo plensde van de regen… Het werd de paraplu, die Casta en mij nog enigszins droog naar de Metro Noord bracht. Wij blij â shaken, not stirred.
Terwijl het vuur regent in de wereld om ons heen: de Amsterdamse drama’s â in de burgermeesterswoning, die laffe maffia aanslag â de Saoedische olievelden die in brand staan, branden in de Amazone en op Borneo…, zitten Klaaske en ik hier op ons vakantiepark, diep verscholen in het konijnenhol van huisje 20 â de langorige buren dartelen on ons heen, verder zie je niemand.
Ja, wij zagen hier verleden week boven het Zuidlaardermeer ook een âvuurregenâ, maar die was meer kosmisch van aard… Ik nam elke dag een foto van het meer, het was verbluffend hoe het licht, de lucht, de stemmingen, wisselden. Toch denk je wel eens: alweer dat meer… Maar niet die bewuste dag, donderdag 12 september, toen muteerde de hele wereld. Inclusief het meer.
Maar aan deze foto, een half uur later genomen, zie je dat niet meer … alweer dat Zuidlaardermeer…
Donderdag 12 september
Onze veertiendaagse sessie hier zit er nu bijna op.
In de âJezelf een kans geven tot inzicht te komen’, zegt Maarten Houtman iets heel opmerkelijks over de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Heel relevant, als je ziet hoe wij de wereld tegenwoordig met z’n allen âdelenâ: we telefoneren, skypen, chatten, emailen of whatsappen met elkaar. Heel gewoon.
âJe kunt merken dat directe aanwezigheid van jezelf en de ander heel belangrijk is. Dat brieven, geschriften, e-mails, je daarin niet verder helpen. Want er ontbreekt iets â daar ontbreekt de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Want in die lijfelijke aanwezigheid is een geheim, een geheim wat je niet kent, maar wat je wel kunt ervaren. Dat maakt het voor onze gewone begrippen heel moeilijk.â
Iedereen die wel eens in een kring heeft âgezetenâ, zal kunnen beamen dat daaruit een intensiteit ontstaat die je op je eentje meestal niet lukt. Zodat de aandacht geen moment uit je weg is.
Huisje 20 – Hein achter de computer
Vanochtend zagen we dat er aan de voorkant, aan de rand van ons âgazonâ, een jonge berk was geveld. En het bleek dat we nog meer buren hebben: … bevers. Wat je noemt: âknaagdierenâ… (ik las dat konijnen daar dan weer niet onder gerekend worden, maar onder de âhaasachtigenâ). Ongelofelijk wat wat zo’n beest(je) klaarspeelt, een echte schilmachine!
Zo blijft de natuur ons hier verrassen, op allerlei niveau’s, ook al lijkt Drenthe dan saai en dichtbij. Maar misschien zit het geheim wel in dat ânieuwâ blijven zijn, blijven kijken. Iedere dag is anders.
Voor Klaaske, met wie ik het allemaal mocht aanschouwen…
Het Zuidlaardermeer, donderdag 12 september
Donderdag rond 3 uur besloten Klaaske en ik onszelf te trakteren op koffie met appeltaart in Paviljoen De Bloemert aan het Zuidlaardermeer, vlak bij ons om de hoek. We kozen een tafeltje met uitzicht op het haventje, waarachter het meer ligt.
Later lazen we op nu.nl dat het een grote meteoriet geweest moest zijn, met een doorsnee van minstens een meter en een snelheid van ’tienduizenden kilometers’. Zijn spoor was over heel Nederland te volgen geweest, met een foto van een dashboard cam, die ‘een witte bol’ registreerde – wij zagen dus heel duidelijk kleuren.
We hebben er later bij stilgestaan hoe al deze omstandigheden samengekomen waren: de keuze van handeling, van plaats en van tijd, en wij die daar kwamen en samen zaten, in de verte keken … en het beiden mochten aanschouwen. Hoe is dit mogelijk, vraag je je af, zoveel keuzes en toevalligheden die samen hierin uitmondden…
Vandaag – vrijdag – was het uitspansel leeg, maar nog even mooi als altijd…
Vrijdag 13 september [klik om te vergroten]
_____________________
Er is nog net tijd voor 15 minuten Sher Ali Mehr Ali, heerlijke muziek om op te shaken:
‘Diwan Of Beauty And Odd’, 4-11-2016 in het Concertgebouw (foto Ingrid Bakker)
In huis draaide mijn denkwerk als een ‘clockwork orange’ gedachten die ik eenmaal gedacht heb liggen muurvast… om eeuwig mee te gaan draaien in mijn homeplanetarium.
Maar buiten gekomen bracht de zon licht in de duisternis de weidsheid van de polder opende zich ‘mind blowing’, mij tegemoetkomende auto’s weken uit, drie op een rij.
In de verte ruiste de snelweg in mijn kunstmatig gehoor elke stap die ik neerkwam dreunde door â dat was echt… fietsers suisden met een gemakkelijke pedaalslag voorbij.
Om de hoek van de golfbaan begon (ik) alles los te laten â en hoor Maarten zeggen: âvóór alles komt het erbij blijvenâ …een gedacht die ik in dit leven goed vast hoop te houden.
De Shake van de Week is 17th Flyways uit âDiwan Of Beauty And Oddâ van Dhafer Youssef.