Voor Diana – hoe vaak zijn we elkaar al niet tegengekomen…
âEn, heb je al een nieuwe wereldreis gepland? Nu kan het nog, joh!,â zei Maarten Houtman eind 2010 tegen me, in die laatste maanden dat hij er nog was. Ik had net die grote reis met de Trans-SiberiĂ« Express achter de rug, met een trektocht door MongoliĂ«, eindigend in Beijing – in China, het land van m’n kinderdromen…
Ik liet me dat geen twee keer zeggen – hij kon het ook geen tweede keer meer zeggen, begin 2011 overleed Maarten. Ik zag het toen bijna als een heilige plicht…
Zijn overlijden, dat ik van vrij nabij meemaakte, had een diepe indruk op me gemaakt – en het had een grote leegte achtergelaten… De wijde wereld ingaan, ons schouwtoneel in dit leven, trok me meer dan ooit aan.
Een half jaar later vertrok ik met het vliegtuig naar Beijing, waar m’n vorige reis geĂ«indigd was.
Er waren een paar reisgenoten in m’n Djoser groep met wie ik Maarten’s overlijden kon delen en die met me meevoelden, mijn reisleidster Antoinette van de Trans-SiberiĂ« Expres voorop – ik had haar bewust weer opgezocht, voor haar was de Tao iets dat ze met anderen wilde delen.
Zo kwam mijn âkleineâ reis in het perspectief van die âgroteâ reis te staan, die reis die ons meevoert door de eeuwigheid, ver voorbij ruimte en tijd. En die alle avonturen die volgden in een perspectief plaatste dat ik nooit had gezocht – nooit had kĂșnnen zoeken.
Weer thuisgekomen, stopte ik veel tijd in een PowerPoint presentatie, om met foto’s en verhalen de reis te kunnen herbeleven. Die droeg ik op aan Maarten, de geestelijk vader van de kleine – en van die grote reis die ik in het hart ging dragen:
Ik heb al eerder geschreven over mijn blijdschap toen ik met mijn reisgezelschap in Hong Kong geraakte, na een tocht dwars door de binnenlanden van China, en daar âThalassa, Thalassa!â uitriep – zoals het reisgezelschap van Xenophon in Klein-AziĂ« – bij de aanblik van de Grote Oceaan. Die ik na mijn reis naar CaliforniĂ« in 2004 nu van de andere kant zag…
Maar het was ook de diepe indruk die die ongelooflijke metropool op me maakte waardoor ik in extase raakte – Hong Kong zien en dan stervan…
Hier nog wat beelden van die kennismaking voor het leven – die in deze dagen van de grote worsteling om de vrijheid daar, nog een extra dimensie krijgen.
Ik sluit af met muziek van mijn kameraden van het Silk Road Ensemble, dat ik al jaren volg op hun muzikale reis oostwaarts – in de hoop zo ooit weer in het land van mijn dromen te komen…
Ze spelen Kinan Azmeh’s “Wedding” – met een vreugde en een muzikaliteit, die een betere wereld voorbereidt…