Groepen, weekenden en sessies van 1975 tot 2005
Bovenaan:
Zusters van de congregatie Kanunnikessen van het Heilige Graf in de binnentuin van de Priorij Emmaus in Maarssen, waar de sessies van Maarten Houtman gehouden werden.
Geschiedenis van de Priorij
In 1957 werd het landgoed betrokken door de Reguliere Kanunnikessen van het Heilig Graf. Deze kloosterorde is gesticht na de verovering van Jeruzalem in 1114.
De zusters lieten in 1964 een imposant kloostercomplex bouwen door architect Jan de Jong, leerling van Dom Hans van der Laan van De Bossche School. De architectuur van de speciaal voor de zusters ontworpen priorij is sober en oogt modern ondanks dat het inmiddels al meer dan 50 jaar oud is. In het gebouw lijkt de tijd te hebben stilgestaan en heel veel is nog in oorspronkelijke staat.
In 2017 verlieten de laatste zusters de buitenplaats en kwam Doornburgh in eigendom van MeyerBergman Erfgoed Groep. Onder andere het landhuis, het park, de toegangshekken en de ijskelder zijn allemaal erkend als rijksmonument. (bron: a.i.)
“Behalve de groepen in Putten-Baarn-Langenboom, kwam er een groep in Maarssen bij en het begin van een groep in Amsterdam.
De groepen in Maarssen en Langenboom en in een Klooster in Denekamp en Babberich, waren aanvankelijk volbezet door religieuzen. Die slonken al snel en werden aangevuld door leken. Van de groep van 50 tot 60 deelnemers in Denekamp bleef uiteindelijk zuster Francisco over.(…)
Het klooster in Maarssen bleef uiteindelijk over als vaste plaats voor de weekenden. De kapittelzaal daar werd voor ons van een dik vast tapijt voorzien.”
Maarten Houtman, Geschiedenis van de tao-zen meditatie
Uit: Aandachtig zijn zonder je af te sluiten
Maarssen mei 2003 | Zaterdagmorgen
Vanmorgen zag ik een zuster op twee stokken heel moeizaam langs de muur wandelen. Dat was Helena. Helena heeft zo’n dertien jaar geleden de Doornburgh helemaal in haar eentje bemand, zonder hulp.
Ik sprak haar een paar keer terug. En terwijl we zo aan het praten waren, zei ze tegen me: “Ja, je moet eigenlijk je hele leven iets. En nu moet ik nog in vrede sterven…”
Als je dat tot je door laat dringen, is het eigenlijk een heel triest verhaal. In vrede sterven moeten. En dat is dus iemand die in een klooster is gegaan om God te vinden…
Daarin zie je hoe iemand het leven kan opvatten als een nooit eindigende plicht…
| Krishnamurti, ‘Waarheid is een land zonder paden’: “Iedere poging om de waarheid te vatten, te omschrijven en vast te leggen is gedoemd tot mislukking en leidt tot vorming van sekten of geloofssystemen. ‘Om mijzelf of de waarheid te leren kennen, heb ik geen geloof nodig, ik hoef mijzelf slechts helder en bewust te observeren in mijn relaties, in mijn uitvluchten en mijn gehechtheden. In dat passieve gewaarzijn ontdekt men een buitengewoon gevoel van alleenzijn. Dit Zijn kan niet gevuld worden. Alleen door te blijven bij die toestand waarin alle waarden ophouden te bestaan, alleen als wij in staat zijn alleen te zijn en dit alleenzijn onder ogen te zien zonder ervan weg te vluchten, alleen dan openbaart zich de werkelijkheid. Een geest die voortdurend aan de klets is over zijn kennis, die verslaafd is aan ideeën en maar blijft kwekken over zijn waarheden, kan onmogelijk ontvangen wat ‘is’.” Rede waarmee Krishnamurti op 3 augustus 1929 te Ommen de ‘Orde van de Ster in het Oosten’ ontbond. |