Zonnebloemen op, wie weet, de warmste dag van het jaar â terwijl de zomer net begonnen is. Wij koesteren hier ons veilige huis, met de driedubbele ruiten, de rolluiken en recent het elektrisch bedienbaar zonnescherm.
Boven ons niet meer dat zinderende asfalt, waar we dertig jaar onder gewoond hebben:
terwijl overal om ons heen mensen van een dak boven het hoofd beroofd worden: âThe Age of Destruction â of hadden we die al gehad? Terwijl wij hier al die tijd in vrede geleefd hebben â nou ja, wij hebben in ons allereerste begin met de tenen in het geweld gestaan, oorlogskinderen als we zijn, onuitwisbaarâŠ
En waarom het leven je gegeven is, dĂt leven Ăłns gegeven is â wie zal het zeggen? Het gaat dan al gauw over de sterren â terwijl het zĂł dichtbij is, zĂł voor de hand ligt⊠En natuurlijk zijn er boze tongen die het je misgunnen, het plat maken als een dubbeltje, je precies kunnen vertellen wat er allemaal aan ontbreekt. Maar wij koesteren het geluk dat ons ten deel viel, de zegen die zomaar uit de hemel leek te komen â de zin die we zelf niet hadden kunnen verzinnenâŠ
Zo gaan wij dat alweer zestigste jaar van vereniging in â wie weet komt daarna Halsema wel op bezoek met een lintje en een oorkonde â voor hen die daar als Stichting âZen als leefwijzeâ te boek staan.
Wie komt er straks de kussentjes tellen?
Bovenaan: Anselm Kiefer, âSonneblumenâ, 2023.