Ik was vannacht op weg naar een geavanceerde afvalstort, in gezelschap van iemand die er alles van wist â die wist hoe je volgens de nieuwste technieken je afval kon scheiden, en zo verantwoord kon storten.
Ik werd bij de hand genomen en rondgeleid, op weg naar de bestemming. Maar die bleek niet eenduidig te zijn, we gingen van de ene locatie naar de andere. Waarbij ik ook nog van begeleider wisselde.
En net toen ik dacht dat ik mijn container met afval eindelijk kwijt was, ontdekte ik tot mijn ontzetting dat ik hem verwisseld had … het was de verkeerde geweest. Zo droeg ik mijn oude last nog steeds met me mee…
De droom week â waarbij nog plotseling de gedachte me bekroop dat het geld wat ik op het lijf had gehad er niet meer was, dat ik het te midden van alle poespas kwijt was geraakt â waar was m’n geld?
Ik werd in een neerslachtige stemming wakker, de droom tolde door me heen. Paranoia tegen alles en iedereen vervulde me. Wie was nog te vertrouwen…
Naast mijn bed lag de iPhone gereed voor de energie-oefening. Ik legde mijn tongpunt tegen mijn verhemelte, klaar om aan de oefening te beginnen.
In deze lichamelijke sensatie verdwenen geleidelijk aan de rondtollende gedachten. Ik hoorde de vertrouwde stem van Maarten:
âJe bent net uit jezelf wakker geworden, de dag die komt is nog ver weg. Je voelt hoe je ligt, op je rug of op je zij. Op je rug is het beste…â
Aan het eind van de oefening was mijn neerslachtige stemming verdwenen, de bui was overgedreven.
Wat blijft is mijn verwondering hoe ons lichaam het elke keer weer van ons overneemt â waarbij die energie een go-between is tussen geest en materie.
Dat witte Iittala Teema kopje met koffie, is vaak mijn eerste stap terug naar de materie…
Afbeelding geheel boven: Klaaske aan het Zuidlaardermeer, 3-11-2020.