Africa

Deze hemelse muziek had ik vorige week voor onze laatste shake-avond in gedachten. Maar het liep allemaal een beetje mis, ik kon het nummer in mijn iPhone bibliotheek niet vinden – vreemd genoeg het album wel: het legendarische ‘Dawn Dance’ van Steve Eliovson en Collin Walcott, hier al eens eerder besproken.

En, ja, ook dit gaat over Afrika – haar ritme is heel mooi in deze muziek gevangen…
In de krant schreef Bram Vermeulen dat Westerse correspondenten in Noord-Afrika (waar wij onze nieuwe grenzen leggen…) de emigratie ‘de nieuwe aids’ noemen … veel slachtoffers, veel ontbering, veel ontmenselijking, eindeloos lijden…
Dat confronteert onze ego’s er weer eens mee hoe eindeloos we hier het belang van onze eigen persoon opblazen, over grenzen en continenten heen… Het Wereld Natuur Fonds spreekt liever over onze ‘Ecologische voetafdruk’ – klinkt wat minder beladen, hoewel…

Onderstaande voetafdruk – ‘footprint’, zoals de Engelsen zeggen – kwam ik tegen op het fietspad rond Landal Sluftervallei, waar we nu al voor de 19e keer verblijven (we kregen een presentje aangeboden ;-), ik kijk al jaren met verbazing naar dit betonnen monument:

Deze meeuw dacht dat hier een zebra was…

En dan waren er onlangs die ‘fingerprints’ van Rembrandt op zijn schilderij van Jezus… als een soort van stigmata. Wereldnieuws!

En dan vraag je je af: ja, wat laat IK straks eigenlijk na…
Dat kwam ook doordat afgelopen week Gerard Unger overleed, klasgenoot van ons op het Christelijk Lyceum in Arnhem. Nou, als er iemand zijn handtekening nagelaten heeft…
De meest concrete herinnering die ik aan hem heb is dat ik naast hem stond te plassen in het toilet, en de kwinkslag die hij toen maakte… Ik denk dat we elkaar wel mochten, zielsverwanten in zekere zin in ons lijden daar op die school… Ik heb het boem-boem volgehouden, Gerard heeft het opgegeven.
Maar hoe die zich gerevancheerd heeft… Schoolverlater, maar alsnog gepromoveerd … hoogleraar … wereldwijd vermaard typograaf en letterontwerper, die met zijn laatste krachten zijn ‘Theory of Type Design’ het licht deed zien…
En zo alsnog het laatste woord had – schreefloos.

’Wie zijn wij?’ is dan weer de vraag… Want je kunt jezelf nog zo mooi oppoetsen … het verbleekt. Zoals Gerard in het laatste interview dat ik van hem las, klaagde dat zijn letters van de ANWB-borden verdwenen, en hoe onverstandig dat verkeerstechnisch was…

Toch kun je dat allemaal ontdekken … wie je bent. Het enige is, je moet dan wel het vertrouwen hebben dat de wereld niet vijandig is, zoals ik pas bij Maarten Houtman las:“Het leven Ă­s namelijk niet vijandig, mĂ©nsen kunnen wel vijandig zijn, maar het leven is niet vijandig.”