In onze huiskamergroep hoorden we afgelopen woensdag de zeer welluidende klanken van de ‘The River’ van Ketil Bjornstad en David Darling – deel IV uit deze suite voor cello en piano, ‘het meest turbulente’, zoals ons gezegd wordt.
Zoals gebruikelijk bij muzikale uploads naar YouTube, krijg je daarbij een afbeelding te zien die volgens de maker van de video de stemming van de muziek weergeeft – in dit geval het schilderij ‘Notre-Dame De Paris, L’Inondation’ van de Franse impressionist Maximilien Luce (1858-1941), dat een beeld geeft van de overstroming van de Seine in januari 1910.
Maar er zijn ook heel wat videomakers voor wie de muziek juist dient als achtergrond voor de (film)beelden die ze prominent willen laten zien. Toen ik YouTube doorzocht op de naam van onze cellist David Darling, kwam ik daar twee prachtige voorbeelden van tegen. En de muziek is ook nog de moeite waard!
Bekijk eerst de betoverende tijdsopnamen van wentelende sterrenhemels rond de rondtollende, speurende torens van een sterrenwacht. Intussen zingt Darling’s cello in ‘Prayer And Word’, van het album Cello Blue, en horen we de kosmische geluiden van ‘Planet Earth’. Bekijk deze video rechtstreeks in YouTube en vergeet vooral niet op het symbool ‘Volledig scherm’ te klikken!
Dan deze video van Celloblue Morning, eveneens van David Darling. We zien een beeld van een bos dat staat te dromen in de ochtendnevel. Maar is het een statisch beeld? Of toch een tijdsopname, waarin we de nevel zachtjes rond de boomstammen zien dansen? Wie weet geeft het 28″ scherm van een iMac hier uitsluitsel đ Intussen mengen de klanken van Darling’s cello zich langzaam met de geluiden van het bos…
Woensdagavond draaiden we in de huiskamergroep Derviches Trembleur van Georges Gurdjieff en Thomas De Hartmann â Russische componist, prominent leerling en medewerker van Gurdjieff, co-auteur van veel van de muziek die hij voor zijn ‘movements’ oefeningen gebruikte â in een briljante uitvoering van de Franse pianist Alain Kremski. Het is muziek die voor ons ook een heel directe connectie heeft met een meditatiesessie in 1984 in Amersfoort…
Juli 1984 vond er een Tao-zen vijfdaagse plaats in Onze Lieve Vrouwe ter Eem in Amersfoort. Het zou de enige keer zijn dat we daar âgastvrijheid genotenâ… De uitnodiging van Maarten aan de deelnemers van de sessie droeg de volgende tekst:
Opnieuw een gelegenheid de basisuitdaging van ons leven â het oude als oud en voorbij op te merken en los te laten â in zijn volle omvang te beseffen en er een goede âwerkverhoudingâ toe te vinden. Alle handelingen, ons kijken, luisteren en doen, kunnen op den duur van dat ongehaast, aandachtig âerbij zijnâ doortrokken worden, waardoor het leven zich aan ons kan openbaren in vóór- en tegenspoed.
1984 was ook het jaar dat Maarten’s eerste boek, Zen notities onderweg, uitkwam â mede mogelijk gemaakt door een initiatief van zijn leerlingen. Dat vormde tevens de voedingsbodem voor de oprichting van de stichting zen als leefwijze in 1985, om Maarten’s werk te ondersteunen. Het was in deze sfeer van vriendschap dat de sessie in Amersfoort plaatsvond. Op een avond draaide Maarten een plaat met de pianomuziek van Gurdjieff/De Hartmann, in de vertolking van de Franse pianist Alain Kremski. Meditatie en muziek bleken wonderwel samen te gaan… Klaaske Fokkens gaf er onlangs op het Facebook ‘Vrienden van Maarten Houtman’ dit lyrische verslag van:
âHet was laat in de avond. We zaten met een kleine groep op een overdekt balkon, het was drukkend warm, er zat onweer in de lucht. De pianoklanken drongen door tot in onze ziel. Het maakte ons oorverdovend stil.â
Derviches Trembleur is het eerste nummer op het gelijknamige Volume 7 van 12 cd’s met het complete piano oeuvre van Gurdjieff/De Hartmann, uitgevoerd door Kremski voor het label naĂŻve Al die cd’s hebben intrigerende covers, zoals de boven afgebeelde Vol. 7. Ik vond het de moeite waard ze hier onder op een rijtje te zetten: [je kunt op de afbeeldingen klikken om ze vergroot te bekijken]
En hoe het met dat pausbezoek afliep? We zagen op de tv de relletjes in het aartsdiocees Utrecht. En hoe de paus door Amersfoort reed, wuivend vanuit zijn pausmobiel… Maar wij hebben een andere herinnering aan Onze Lieve Vrouwe ter Eem: aan de betoverende klanken van Alain Kremski op die zwoele avond, door onze grote broer Maarten Houtman voor altijd in ons geheugen gegrift.
De shake muziek van de week was Black Magician, onderdeel N30 van de ‘Oriental Suite – The Complete Orchestral Music 1923-1924’ van Gurdjieff-De Hartmann.
‘Gurdjieff de MagiĂ«r’ … hoe zit dat met die magie? Bij Gurdjieff is de figuur van ‘De MagiĂ«r’ een telkens terugkerend thema – lees onderstaande zeer verhelderende toelichting van Sophia Wellbeloved (Gurdjieff: The Key Concepts, 2013):
Magic is the ability to do. A magician is a person who can âdoâ; ordinary men cannot âdoâ , with them things happen.Magicians are people who understand the laws of nature and know how to use them, to transform substances and to oppose mechanical influences. Christ was a magician, a man who had this knowledge. White magic uses knowledge for good, and black magic for its own selfish ends. Black magic does not necessarily imply evil. Black magicians can be altruistic. However, their identifying trait is that without acquainting people with what they are doing, they use people for their own aims, either through inducing faith and infatuation or through fear.
A black magician will at least have attended a ‘school’. More dangerous are âoccultâ and âTheosophical groupsâ whose work on themselves is an illusion. The definition of a black magician raises questions about Gurdjieff’s demand for unswerving obedience to group teachers. If the pupil must obey, even if he does not understand the teacher’s aim, how can he discriminate between a true teacher and a black magician?
Op het blog van 7 november, Gurdjieffs movements, aandacht, aandacht, aandacht…, stond een video van het Mystic Music Festival in de Turkse stad Konya met een uitvoering van The Great Prayer. Dat smaakte naar meer…
Verder zoekend kwam ik onderstaande video tegen, ook van The Great Prayer, deze keer met piano begeleiding. Maar het gaat mij vooral om de heel intense sfeer die het ademt, met die combinatie van ingetogen beweging en stille meditatie – het Grote Gebed waardig:
De video is afkomstig van OSHO Institute for Inner Healing & Awareness in Korea. Ze geven er het onderstaand boeiend commentaar bij:
We don’t claim this Gurdjieff Movement presentation to be complete and correct (if such a thing exists). It is not our intention to convey the correct way of performing a Gurdjieff Movement through the internet. Though the movements are extremely beautiful and designed with genius, their technicality is our secondary concern. For us the inner process of the people performing them, is more important. If something touches the audience, we are happy about that too.
Fantastisch, hoe hier het accent wordt gelegd op het innerlijk proces, en niet op de ‘demonstratie’ – waar het bijna altijd over gaat.
Hoe je ook over Gudjieff denkt, hij laat zich moeilijk uit de geschiedenis drukken – en we mogen hem wel dankbaar zijn…
George Ivanovitsj Gurdjieff, Alexandropol, januari 1866 â Parijs, 29 oktober 1949.
Volgens Wikipedia “een omstreden Grieks-Armeens filosoof, mysticus, schrijver, componist, choreograaf en handelaar”.
[klik om te vergroten]
Toen Maarten Houtman in 2007 definitief stopte met zijn lesgroepen, schreef hij het pamflet âAan mijn opvolgersâ, waarin hij zijn leerlingen aanspoorde zijn werk voort te zetten:
Nu ik na jarenlang met jullie geoefend te hebben, definitief afscheid neem, moeten jullie het van mij overnemen. Hoe dat zal gaan weet geen mens. Maar jullie moeten bij jezelf nagaan of je dat ook echt wilt. Niet om mij gerust te stellen, maar omdat meditatie een levenszaak voor je is. […] Al met al een geweldige uitdaging, een die het uiterste van je vraagt, maar die ook alle kracht en vertrouwen in je activeert. Het is niet niks, maar dat was het ook niet toen ik de leiding nog had. Maar toen kon je nog, al was het onbewust, het gevoel hebben hij is er, dus… Durf jezelf uit te dagen, de tijdloze werkelijkheid wacht op je antwoord. Altijd al, maar nu zeker.
Met onze eigen Amsterdamse âhuiskamergroepâ hebben wij daar sinds 1 januari 2010 een bescheiden bijdrage aan geleverd. We gaan nu dus ons achtste jaar in. Het aantal deelnemers was nooit groter dan zes – meer gingen er gewoon niet in. Soms vertrok er iemand, soms kwam er iemand bij. Maar het was altijd gezellig, zeker tijdens het rondje theedrinken vooraf aan de keukentafel. En als er iemand zei: âVoor mij is zingen toch de betere meditatie,â dan hielden we een vrolijk afscheid – zie foto onder.
Afscheid van Liet (voorgrond r.) met v.l.n.r. Lene, Diana, Klaaske, Ellen [foto Hein – klik om te vergroten]
Mei 2013 overleed Ellen plotsklaps aan een hartstilstand. Het verlies zijn we maar moeizaam te boven gekomen, haar plek in onze huiskamerkring is sindsdien eigenlijk onbezet gebleven.
Casta (half-time) en Aloys (wintergast) hebben de leemte nu enigszins opgevuld.
’s Zomers moeten we het zonder Aloys stellen, van mei tot september is hij onze fietsende Tao-zen ambassadeur in Europa. De deelnemers aan de huiskamergroep ontvangen dan van heinde en verre zijn reisverslagen: van de Noordkaap tot Rome, van de Buiten Hebriden tot Sevilla.
En wij intussen maar zitten en shaken…
Onlangs stond, na jaren, TiĂ«sto weer op ons shake-programma: onderstaande twee nummers van Panama (In Search Of Sunrise 3). Ellen was onze grote TiĂ«sto fan, als zijn muziek weerklonk shakete ze erop los… dus we draaiden hem veel. TiĂ«sto keert nu terug … als hommage aan Ellen!
We zijn weer terug bij Chants, Hymns and Dances, het prachtige Gurdjieff album van Anja Lechner (cello) en Vassilis Tsabropoulos (piano) â klik hier als je nog eens na wilt lezen wat daarover in juli 2014 op dit blog geschreven stond.
Deze keer shaketen we op Dance, een stuk van Tsabropoulos. Door de rigide politiek van platenmonopolist UMC is daarvan geen video meer te vinden â net zoals veel (YouTube-)video’s die in dit blog verwerkt zijn inmiddels op zwart zijn gezet.
Wat me toen ook al opviel is hoe spiritueel deze muziek is â muziek die de betovering heeft van een ongerepte nieuwe dag die zich aankondigt aan de nachtelijke hemel. Ze voert je weg van de vertrouwde muzikale vorm en van de herkenning, van al het routineuze wat je in je greep heeft en beklemt – je hoeft je er alleen maar voor open te stellen. Als je de kans krijgt, luister dan ook naar hun versie van Chant From a Holy Book van Gurdjieff/De Hartmann. Die kwaliteit houdt ongetwijfeld verband met het improviserende karakter, de grote kracht van Anja Lechner. Zij ontwikkelde haar talent door de jaren heen, samen met tal van topmusici, onder wie (jazz)pianist François Couturier, met wie ze ook samen in het Tarkovsky Qaurtet speelt – zie onderstaande video:
Dit je in het onbekende begeven van de improvisatie, deelt zich ook aan de luisteraar mee.
Toen Anja Lechner in april 2010 door het blad ‘Yoga Aktuell’ werd gevraagd: “Wie lautet Ihr Lebensmotto?”, antwoordde ze: “Sei offen fuÌr das Verborgene.” En op de vraag: “Was finden Sie an sich selbst besonders gut?”, luidde haar antwoord: “Immer wieder Neues entdecken zu wollen.” Ik vond het heel ontroerend dat zo bevestigd te krijgen. Kenmerkend was ook haar antwoord op de vraag welke mens ze graag zou ontmoeten: “Franz Schubert en G.I. Gurdjieff.”
Tot slot een recente video van ECM records bij het uitkomen van het nieuw album van het Tarkovsky Quartet: Nuit blanche – gewoon leuk om naar te kijken:
Tijdens de sessie van december 1994 vertelde Maarten Houtman deze Zen anekdote:
Er was een leerling die vroeg aan meester Ikuju, een beroemde zenmeester: âMeester, wat is nu het hart van Zen? Wat is de kern, de laatste waarheid?â
Meester Ikuju zweeg een poos en zei daarna: âAandacht.â
De monnik dacht: ja, natuurlijk: aandacht. Maar hij zei: âJa, dat weet ik wel, maar wat ligt daar nu daaronder?â
Meester Ikuju zei: âAandacht, aandacht.â
En toen zei de monnik: âJa, maar in de Hart Soetra wordt gezegd dat het zwijgen …â
âJa,â zei meester Ikuju, âdat is aandacht, aandacht, aandacht.’
Tao-zen sessie van 16-21 december 1994 in Huissen, zaterdagmorgen
Ik moest aan deze passage denken, toen me pas iets overkwam waar je allerlei dure namen aan kunt geven, maar wat vergelijkbaar is met als je ergens op een verlaten plek op aarde plotseling onder een stralende sterrenkoepel staat. Of met de fascinatie die er kan zijn als je in de stad op een heldere avond hoog in de hemel de maan ontwaart.
Bij zo’n gelegenheid kun je bij jezelf constateren dat je ziel als het ware meezingt in het Al – dat is waar voor mij echte aandacht uit bestaat: totale aanwezigheid, er helemaal zijn.
Wat we meestal niet in de gaten hebben, is dat een dergelijk diep bewustzijn een sterk lichamelijke component heeft. Dat is waar mijn verhaal eigenlijk over gaat:
Ik was op een nacht – dat is voor mij vaak de tijd dat ik het helderst ben – op het internet aan het grasduinen naar geschikte muziek voor het wekelijkse shaken, toen ik op het Facebook belandde van het Konya International Mystic Music Festival, dat jaarlijks plaatsvindt in de Turkse stad Konya, rond de geboortedag van Jalal ad-Din Rumi. Op dat Facebook vond ik onderstaande video van een uitvoering van de Movements van Gurdjieff.
Ik was direct al verbluft door de ongelofelijke intensiteit van het gebeuren en het effect dat het bekijken van een filmpje van 8 minuten op me had…
De lezer moet eerst maar eens kijken:
Na die nacht tweemaal naar de video gekeken te hebben – en geluisterd, prĂĄchtig die muziek van Gurdjieff / De Hartmann – N8 (The Great Prayer, Dervishes with Counting) – vond ik het welletjes, maar ik had wel een gevoel dat er iets bijzonders met me gebeurd was. Wat ik eigenlijk de volgende ochtend pas goed ontdekte. Ik doe sinds enige tijd bij het wakker worden de oefening van Maarten Houtman voor de energie-circulatie. Ik voel de noodzaak ervan steeds sterker, nu ik mijn hooggespannen verwachtingen erover heb getemperd. Onder het beluisteren van de instructie op mijn mp3-speler heb ik soms moeite m’n aandacht erbij te houden en ik val regelmatig in slaap.
Maar die ochtend was het totaal anders: ik was helder, m’n lichaam voelde heel erg aanwezig en het was alsof ik vanbinnen de energiebanen voelde liggen. Die ’totale aanwezigheid’ van echte aandacht blijkt een kwestie van – letterlijk – aanwezig zijn met huid en haar, in hart en nieren …
Hoe het uiteindelijk mogelijk is dat, in samenspraak met een video, een dergelijke intensiteit van aandacht kan ontstaan, zal wel een raadsel blijven. Sommigen hebben het bij het bekijken van een kunstwerk of bij het beluisteren van toespraken van Maarten – die ook van een intensiteit zijn dat je soms aan een paar zinnen al genoeg hebt om verder te kunnen … De muziek van de afgelopen week – waar dit allemaal mee begon – was in januari 2016 al eens langs geweest op dit blog, zie: Kudsi Erguner – Vals
Deze week heb ik me door de schilderkunst bewogen, van de Realisten (Herman Berserik in MORE in Gorssel) naar de Symbolisten (Matthijs Maris in het Rijksmuseum). Ik wilde er in dit kader (muziek…) toch het een en ander over kwijt â en werd precies op dat moment op Facebook door Klaaske getagd met deze uitspraak van Inayat Khan:
One day, music will take its rightful place as the true religion of mankind.
Godzijdank! Dat heeft mij en u als lezer voor veel ellende bespaard… Want, we kunnen er niet omheen, muziek verbindt (‘religio’) waar het oog ons vaak scheidt.
Dat zal ook de reden geweest zijn dat de vormen bij Matthijs Maris in de loop van zijn leven steeds meer gingen vervagen: wars geworden van de uiterlijke wereld, wilde hij de innerlijke wereld verbeelden. Voorwaar geen geringe opgave. Ook letterlijk! In het Rijks hangt een portret van twee kinderen van een vriend in Londen, waar hij woonde. Hij heeft het drieĂ«ndertig keer overgeschilderd voordat hij tevreden was. Die kinderen waren toen allang volwassen… Het resultaat is hoe dan ook wel een fascinerende, bezielde afbeelding als de onderstaande â waaruit bijna alle contouren en kleuren verdwenen zijn.
Matthijs Maris – Vrouwenhoofd (‘Extase’), 1894/98-1906 Zwart krijt en houtskool op papier, 50×34 cm. Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam
[klik om te vergroten]
Dat vervagen (fade away, zoals in dat liedje over oude soldaten die nooit sterven) als expressiemiddel om de gekende wereld (‘realiteit’) achter je te laten, ging bij Maris gepaard met kluizenaarschap. Hoe kan het ook anders. Daarbij kwam een passage van Maarten Houtman in m’n gedachten, die precies om dit thema draait:
Dat is een van de moeilijkste dingen om, als je ervaart, het open te laten. Want je denken wil onmiddellijk classificeren, onmiddellijk thuisbrengen in de benoemde wereld. Betekent dat dat je vaag wordt? Nee, nee, allerminst. Het betekent wel dat je weet waar je mee bezig bent. Dat je al die waarden, al die regels, al die geweten dingen laat waar ze thuishoren. Dat je beseft dat je voor een totaal onbekend wezen staat, dat wel jouw naam heeft en wel jouw kennis heeft, maar waar je eigenlijk nog totaal niets van weet. De enige verbinding die je hebt is jouw ervaring â mits die ervaring niet al bij voorbaat afgeknepen is door wat je denkt, weet en benoemd hebt.
Uit: Je kunt er nog geen theeblaadje voor kopen. Tao-zen sessie 30 juni – 7 juli 1989, inleiding zondagmorgen.
Dromend naar de wereld kijken â dat hoor je ook in ‘Vague’, het nummer van Anouar Brahem waar we op probeerden te shaken. Op het album Le voyage de Sahar (september 2013) worden twee van Brahem’s meest gevraagde nummers: âVagueâ and âE la nave vaâ, samengesmolten tot een zangerig, weemoedig geheel, gedragen door drie fantastische musici: naast Brahem op oud, François Couturier, piano en Jean-Louis Matinier, accordeon. In bijgaande video wordt de muziek samengesmeed met prachtige beelden, echt iets om even bij weg te dromen.
Als je trouwens eens goed naar hem wilt kijken, hier een sterportret dat ECM records van deze kleine grote man liet maken (bepaald geen vage figuur… ):
‘Hoe kom je toch bij datgene waarvan je weet dat het er is, maar waar je toch met je verstand niet bij kunt,’ zo vroegen we ons gisteravond in de huiskamergroep een beetje wanhopig af. Diana citeerde tijdens het gesprek de laatste versregel van ‘Eb’ van Vasalis:
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?
Thuisgekomen trof ik onderstaande tekst van Maarten Houtman aan – je moet maar geluk hebben – die het probleem nog eens heel helder stelt: “Het onbewuste toelaten, wat al zoveel duizenden jaren met je meegereisd is, maar dat je telkens weer vergeet.”
En natuurlijk hielp ook ‘Laughing drums’, de vrolijke muziek van Osho’s Dynamische Meditatie, nog een handje …
Je onbewuste toelaten …
Zoals we hier zijn hebben we ons natuurlijk vaak afgevraagd hoe het komt dat we, ondanks alle inspanning, verdeeld blijven in het leven; hoe telkens weer iets ons zo in beslag neemt dat we niet bij onszelf kunnen blijven; hoe we ongemerkt onze basis verlaten, meegezogen worden in wat zich voordoet.
We hebben gehoord over allerlei methoden om te âontsnappenâ aan die verdeeldheid â ik denk dat we ons daarmee in een uitzichtsloze positie begeven. Je kunt ongetwijfeld voor korte of langere tijd in je basis zijn. Maar zonder dat we dat beseffen hebben we toch het gevoel dat het denken-voelen van hulp kan zijn. Dat is een heel onopgemerkte notie â al ons leven heeft zich ook afgespeeld in het gebied van het denken-voelen.
Wil je daar op een vriendelijke manier, zonder inspanning, afscheid van nemen, dan is het nodig onvoorwaardelijk in te zien dat het voelen-denken van het tijdelijke is: dat wat zich alleen maar bewust is van verandering in de tijd en wat niet buiten de tijd kan gaan.
De tijd als faculteit van ons bewustzijn is voor ons iets onbereikbaars. In welke beweging we ook zijn, zelfs in een religieuze vervoering zijn we in de tijd. De tijd heeft een âvoorâ en een âachterâ en kan niet stil zijn. De tijd is het filmdoek waarop onze avonturen bewegen; als het doek van de tijd verdwijnt zijn onze avonturen onzichtbaar.
Juist omdat het een faculteit is van ons bewustzijn kunnen we er niet bij komen, wat we ook doen â we hebben daarvoor iets in onszelf nodig dat niet vastzit aan die tijdsdimensie van ons bewustzijn. Merkwaardig genoeg is dat iets heel simpels: de verbinding die ons lichaam heeft met het tijdloze.
Die verbinding is voor ons bereikbaar als we afzien van alle voorstadia waar we, jammergenoeg, meestal in blijven steken. In het doen is die tijdloze basis in een tijdgebonden lichaam onmiddellijk bereikbaar als je je daarin neerlaat. Dat is het enige wat nodig is: je neerlaten in die basis â en dat te ervaren, niet meer.
Wat er meestal gebeurt is dat we dan iets opbouwen vanuit die ervaring, en daaruit ontstaan vele systemen. Maar het eigenlijke is, simpel, een je neerlaten in de tijdloze basis in je tijdgebonden lichaam.
Dat is een paradox â maar het is gewoon zo. Het betekent dat je lichaam zelf op dat ogenblik geen aandacht meer hoeft te vragen; vandaar al die aanbevelingen om ontspannen te zijn, dat je alles toelaat wat zich voordoet in je bewustzijn. Want je kunt je alleen maar neerlaten in de volstrekte ontspanning, zĂł, dat je adem zân eigen ritme kan aanhouden.
Dat is een simpele mededeling, maar het blijkt voor ons ingewikkeld te zijn om die adem zân eigen ritme te laten volgen. Die is niet bij voorbaat regelmatig, het kan soms lang zijn, en soms kort. En dat je daar niets aan doet, ook niet aan de gedachten die door je heen gaan en de geluiden van buiten. Dat alles zijn eigen weg kan gaan.
Het merkwaardige is dan, dat dat gebruikelijke, onrustige, heen en weer gaande van je denken-voelen net als een grondnevel in de koestering van het onmetelijke optrekt en je alleen achterlaat â zoals je âs ochtends wel eens hebt kunnen zien. Alles wat van de tijd is kan daar gemakkelijk in: een ruimte die onmetelijk is, waar de beweging, de onrust en de verdeeldheid moeiteloos in verdwijnen, zonder inspanning.
Het enige wat van je gevraagd wordt is om â niet omdat ik het zeg â in te zien dat het denken-voelen van de tijd is, ondanks dat je daar je hele leven in doorbrengt. En dat je je kunt toevertrouwen aan die vergeten verbinding in je lichaam, dat tijdgebonden is, en toch het aanhechtingspunt is met het tijdloze.
Dat betekent dat je het onbewuste toelaat, wat voor ons zo vaak een bedreiging is. Het is geen bedreiging, het is het vergeten deel van jezelf dat al zolang, duizenden jaren, met je meegereisd is, en dat je telkens weer vergeet als je op aarde jezelf verwerkelijkt. Waar alle conflicten inzitten, alle veroveringen, alle geweldige dingen, en de vooruitgang⊠die is daarin, en niet in het bewuste.
Het is dus een kleine stap, zonder inspanning. Het gaat er alleen om dat je het doet omdat je je herinnert van waar je bent, ook nu, zoals je hier bent â al ben je opgenomen in een door jouw gedachte toekomst en een door jou ervaren verleden, toch ben je van een tijdloze werkelijkheid, in de allereerste plaats â ook al heb je zelf het gevoel van iets wat ver weg is.
Het is de schoonheid van meditatie dat je dat kunt ervaren. Als je dan maar niet ervan verwacht dat plotseling alle hindernissen in het leven van je afgenomen worden, nee, al je eigenaardigheden en al je gebreken zijn er nog steeds. Tegelijkertijd is er dat besef van dat totaal andere waarvan je bent, wat alles wat hier in de tijd scheef zit weer in evenwicht brengt â zonder jouw inspanning.
Ik denk dat als je dit rustig beseft daaruit een grote vrede voortkomt â die weliswaar verstoord kan worden, waardoor je weer verloren raakt in de tijd. Maar je weet dat die er is, dat je je daaraan kunt toevertrouwen als een kind dat gaat slapen.
Dawn Dance, het wondermooie album van Steve Elovson en Collin Walcott uit 1981, wordt op de website van ECM records als volgt ingeleid:
This album is something of a legend in the annals of ECM lore, as it was the only ever recorded by the fantastically talented Steve Eliovson. With Collin Walcott on percussion for support, the since unheard-from guitarist carves lasting impressions that can now be thankfully heard on CD.
Ook de cover is een juweeltje, die de sfeer van de muziek prachtig weergeeft
De onsterfelijke schoonheid van dit eenmalige muzikaal treffen ligt juist in haar vergankelijkheid, in de weemoed die elke noot oproept. De muzikanten troffen elkaar in de studio van ECM in Ludwigsburg en vervolgden daarna hun eigen levensweg – die voor beiden heel kort zou zijn. Eliovson verdween van de aardbodem, Colin Walcott (1945) kwam in 1984 om bij een auto-ongeluk in Oost-Duitsland, tijdens een concerttour van zijn folk-jazz-groep Oregon. Van Eliovson staat deze korte biografie – of moeten we zeggen necrologie – op ecmreviews.com :
Sparse anecdotal evidence paints of Eliovson the portrait of a regretful artist, a man who was compelled to sell his worldly possessions (including the instruments of his trade) and return to his native South Africa. Yet we can also take pleasure in knowing that he left this one document, a jewel of quiet magnificence. Better to have been given this single completed journey than a series of false starts.
Van Colin Walcott verschenen twee eigen albums bij ECM: Cloud Dance en Grazing Dreams, waar we nog op terug zullen komen. Walcott was een van de eersten die in de jazz sitar speelde. Hij kreeg sitar-les van Ravi Shankar en leerde tabla spelen bij Alla Rakha.
We begonnen het seizoen met de titelsong Dawn Dance van de cd, vandaag volgt Venice, de enige track van het album die de censuur op YouTube ongemoeid heeft gelaten:
Een shake-groepje is het niet, maar gewoon een paar vrienden bijeen: Aloys, Casta, Diana, Hein, Klaaske en Lene.
Gewoon een paar mensen die in het seizoen samen mediteren – en dan tussendoor even shaken – maar nu midden in hun vakantie samen dineren, gezeten op het landelijk terras van de Landmarkt, midden in het groen en met uitzicht op de plas met kikkers en op de Schellingwouder brug.
Diana heeft enige moeite me duidelijk te maken dat ik met mijn eigen vinger de lens blokker, pas na het verschijnen van hĂĄĂĄr vinger begrijp ik het probleem …
Als dank een tweede filmpje, waarop niet alleen haar vinger, maar de hele Diana verdwenen is …
Voor de techneuten: het lukte me uiteindelijk de video’s in de iCloud te krijgen, en eenmaal in de cloud is het stapje naar dit blog maar klein.
Geen muziek dus deze keer, alleen maar stomme filmpjes đ
