Eureka! Eureka! – SHAKING LIFE

Ik heb het Eureka! Eureka! van Archimedes nagespeeld in bad.
Klaaske en ik maken alle werkdagen de crypto-puzzle ‘In het midden’ van de NRC. Toen ik vandaag in bad lag, meende ik een woord gevonden te hebben. Ik sprong op, Eureka!, gleed uit … en plonsde pardoes terug in het water – waarbij bij benadering 0,08 ton over de boorden sloeg. Ik voelde m’n botten, maar er bleek niks aan de hand te zijn, hooguit wat kneuzingen…

De Griekse filosoof Archimedes in zijn bad (anonieme houtsnede uit de 16e eeuw).
Rechts de kroon van Hiero van Syracuse, waarvan hij het goudgehalte wilde meten.

Anders dan Archimedes, ben ik daarna niet van vreugde naakt door ‘Landal Sluftervallei’ gaan rennen, ik bedoel, een puzzel in de krant oplossen heeft zijn grenzen. Maar de mijne ben ik dus nog steeds aan het verkennen…

Die puzzel schenkt ons trouwens elke dag veel vreugde. Als we ergens koffie gaan drinken, nemen we hem mee en dan zitten we, pen in de hand, al gauw voorovergebogen ons brein te breken.
En de maker van de puzzel is een hele lepe, een geweldige tegenspeler, elke dag glijden we weer uit over zijn trouvailles – zoals ik in dat bad. Neem de puzzel van afgelopen donderdag:

De opgaaf is:‘Aartsvijand van de Nederlanders’, drie letters, nog geen kruiswoorden.
Mijn oplossing was: ‘rat’ – ‘k had net iets gelezen over een nieuwe rattenplaag.
Klaaske dacht aan ‘Rus’. Ja, ’t is maar net hoe je ’t bekijkt…
Maar de oplossing bleek ‘ZEE’ te zijn … natuurlijk! En tegelijk kwam bij mij dat oergevoel boven… (zie foto onder)

We hebben hier op ons Landal GreenPark ook nog een heel ander bad … een ‘tropisch zwemparadijs’! Ik ben er, ondanks m’n zwembadfobie, pas een keer gaan zwemmen, omdat een vriendin zei dat het zo goed voor m’n ‘frozen shoulder’ is – de schaduwzijde van het bloggen…

Ik raapte m’n moed bij elkaar, en m’n zwembroek, en ging erheen. Wie schetst m’n verbazing dat het er totaal uitgestorven was, ik had die enorme overkapte ruimte voor me alleen…
Ik zocht vervolgens m’n weg over de tegeltjes, tussen badhokjes en kluisjes … een heel aparte cultuur is dat. En toen ik uiteindelijk in het water stapte, bleek ook dat heerlijk warm te zijn. En nergens dieper dan 1 meter 30 – dus er was ook geen badmeester.

Na al die jaren van niet-zwemmen, is zo’n puur leeg bad natuurlijk ideaal om jezelf eens uit te proberen. Nou, ik bleek nog steeds die gebrekkige beenslag te hebben… Dus maar gauw weer op m’n rug gedraaid, waarop ik mezelf tenminste drijvende kan houden.
Maar de voornaamste ontdekking was wel … hoe ik zwaar ik was. Toen ik, na de gewichtloosheid in het water, er na een kwartier weer uitklom, sjouwde ik plotseling met die 0,08 ton. Ga er maar aan staan!
Ben benieuwd of Archimedes dat ook ontdekt heeft: wat de ervaringswaarde van dat verplaatste water is…