In de nacht van 26 op 27 april, daags voor zijn honderdste geboortedag – die we op 5 mei zouden vieren – verscheen Maarten me in een droom, zijn gestalte was duidelijk zichtbaar. Maar zijn boodschap leek persoonlijk te zijn, hij zei me: âBreng maar een nacht in het klooster doorâŠâ
Die boodschap was voor mij glashelder. Dat zat zo:
Ik was van plan een tentoonstelling in museum âDe Domijnenâ in Sittard te bezoeken, maar vond de reis op Ă©Ă©n dag teveel. Ik kreeg een tip dat ik in het klooster âRegina Carmeliâ terecht zou kunnen, niet ver van het museum.
Dat leek me een apart avontuur â we zijn tenslotte met Maarten vaak in kloosters geweest â en een verblijf daar was niet duur. Ik was het nog aan ât overwegen, toen ik âs nacht die droom kreeg â voor mij een soort ingreep van de hemel, waar ik zeker gevolg aan wilde geven.
De volgende dag mailde ik met het klooster en uiteindelijk kon ik er 22 mei terecht.
Toen ik die dag âs middags in Sittard aankwam, hing er een dreigende lucht. Er was onweer voorspeld. Ik zette mân auto in een parkeergarage vlakbij het museum. Maar toen ik buitenkwam stonden de sluizen van de hemel wijd open, ondanks mân paraplu was ik in een mum van tijd doorweekt. De regen was inmiddels overgegaan in hagel. Ik schuilde tegen een gevel, maar zag dat het hopeloos was. Ik vluchtte de garage weer in en besloot het museum over te slaan en direct naar het klooster te rijden.
Buiten kolkte het water door de straten, putdeksels lagen naast open gaten. Bij het klooster gekomen, moest ik tot aan mân enkels door het water waden om de ingang te bereiken. Toen ik binnenkwam, was het eerste wat ik zag een ondergelopen keuken. Boven gekomen zag ik vanuit mijn raam de eerste hulpdiensten op de binnenplaats van het complex verschijnen, die slangen uitrolden. Alle kelders bleken ondergelopen te zijn.
 |
| Mijn uitzichtspunt in de zitkamer – het was er uitgestorven… [klik om te vergroten] |
Bij het avondeten vertelde een zuster dat ze urenlang opgesloten had gezeten en geklop en noodkreten had gehoord: âIk heb een uur tot de Heilige Jozef â de schutspatroon van de orde â gebeden of hij we wilde redden, maar bedacht toen dat ik ook geduld moest hebbenâŠâ Ze was nog steeds opgewonden en hield een lederen gebedenboek tegen de borst geklemd. Mijn wijsneuzige opmerking dat je toch maar jezelf moest zien te redden, werd weggewimpeld – misschien had ik zelf wel tot Maarten gebedenâŠ
Van uitputting ging ik vroeg naar bed. Toen ik middenin de nacht wakker werd, drong het tot me door dat dit de overnachting was waar Maarten me in mân droom in zekere zin heengeleid had⊠En ik vroeg me af wat de betekenis kon zijn. Ik was midden in een ramp in een klooster beland, misschien wel daardoor was al het oude achter de horizon verdwenen. Ik was daar weliswaar een vreemde eend in de bijt, maar ik mocht op dat moment wel in hun leven delenâŠ
Ik had gelezen dat de orde (die wereldwijd verbreid is) gesticht was door een Duitse vrouw, de zalige moeder Theresa die daar in Sittard begraven lag. Haar botten waren herbegraven in de kapel en haar portret hing in vrijwel alle vertrekken. En natuurlijk hingen er de onvermijdelijke crucifixen, waar de boodschap âYour Body is A Templeâ niet aan besteed was. Ik keek er nog eens goed naar en kon me voorstellen dat de Kerkhervorming de lijdende Christus van het kruis had gehaaldâŠ
De ontbijtzaal bleek die ochtend leeg, maar even later kwam de non van de vorige avond binnen, samen met haar zuster uit Aken, die bij haar op bezoek was. Er werd voor het eten niet gebeden en we praatten over de zorgen in Aken over de Belgische kerncentrales.
Na gepakt te hebben besloot ik direct terug naar huis te gaan en het museum over te slaan. Ook van een gepland bezoek in Tiel zag ik af, het was gewoon genoeg geweest. Het werd me inmiddels duidelijk wat hoofd- en bijzaak wasâŠ
 |
| Droste effect onderweg – geen verpleegster met kap, maar messias met pet [klik om te vergroten] |
Ik had een fortuinlijke terugrit, maar ontdekte bij mezelf onderweg wel sporen van een Messiascomplex: bij een stop ik bleek al te toeschietelijk (âlaat u uw blad maar gewoon staanâ) en ik maakte me zorgen over een man die zân vrouw liep te zoeken ⊠terwijl ik zelf even later de weg kwijtraakte. De Goede Werken hadden hun werk gedaanâŠ
Thuisgekomen ontdekte ik nog iets anders: toen ik Klaaske van mân avontuur vertelde en een schimpscheut uitdeelde wegens hun verering van de zalige Theresa, moest ik plotseling aan onze viering van Maartenâs 100e verjaardag denken, zo maar uit het niets drong de parallel zich aan me op: dat het niet gaat om het verbreiden van een geloof of het vereren van een heilige, maar louter om het verdiepen van het eigen inzicht. Ik schrok van mân onnozelheid – was dĂĄt de diepere betekenis van mijn droom?
Ik moest ook even denken aan de âdwaze monnikâ en zijn klooster in het Noorden. En aan alle mensen die nog op zoek zijn naar een âkloosterâ, die lange zitsessies en nieuwe meesters volgen. Nee, Ă©Ă©n is voor mij genoeg voor een heel leven â meerdere levensâŠ