 |
| Het werk van Moeder Meera tijden een darshan |
Afgelopen week bezocht ik in Voorschoten een darshan van Moeder Meera. Voor wie haar niet kent: het ‘mission statement’ van deze Indiase heilige luidt:
âHet doel van mijn werk is het naar beneden roepen van het Licht van Paramatman en het helpen van mensen. Daarvoor kwam ik â om jullie harten te openen voor het Licht.â
Moeder Meera is voor Klaaske en mij een oude liefde.
Door een samenloop van omstandigheden streek zij ooit neer in het Duitse Westerwald, in de omgeving van de stad Limburg. Daar hebben wij hebben haar vele malen bezocht, eerst in het plaatsje Thalheim, later in de Schaumburg, nabij Balduinstein a/d Lahn.
De laatste jaren leek de liefde wat bekoeld â tot ik de tip kreeg dat de berg nu naar Mohammed komt en zij met haar darshan ook Nederland aandoet.
Mijn lijfboek Ka â de geniale hervertelling van Roberto Calasso van de Indiase mythologie en heilige geschriften â leerde mij dat darshana ‘visioen’ betekent, waarbij “degene die kijkt zich volledig overgeeft aan wat hij ziet.”
Dat is ook wat er gebeurt tijdens de momenten dat je Moeder Meera van dichtbij in de ogen kijkt, ook al lijkt het nog zo vluchtig. Het is maar zelden dat wij iemand diep in de ogen kijken, zonder confrontatie, zonder strijd, een moment dat je helemaal leeft â en alleen leeft, juist in die ontmoeting.
Achteraf zoek je naar tekenen van ‘wat het je gedaan heeft’. We hadden in Duitsland altijd het gevoel dat iets van haar warmte â het is maar een woord â op ons afstraalde, het waren altijd bijzondere dagen die we daar samen, en soms met anderen, beleefden.
Een darshan van Moeder Meera vindt in stilte plaats â een heel andere benadering dan de intensieve uitwisseling bij Maarten Houtman. Als je voor haar zit en je naar haar toe buigt, beroert ze kort je hoofd (het moment dat op de foto is vastgelegd). Daarna richt je je op en je kijkt elkaar aan. Een korte knik is haar teken dat het voorbij is.
Ook in de zaal heerst stilte, een stilte die alleen maar dieper wordt door haar niet aflatende aandacht voor elk van de langskomende deelnemers. Toch merk je ook je eigen rusteloosheid bij de schier eindeloze rij die, op de knieën schuifelend over het middenpad, in die anderhalf uur voorbijtrekt.
Hier vieren we de stilte met de muziek van Alim Qasimov â volgens The New York Times “simply one of the greatest singers alive, with a searing spontaneity that conjures passion and devotion, contemplation and incantation.”
In onderstaande opname van het gerenommeerde Morgenland Festival in OsnabrĂŒck, wordt hij begeleid door een oude bekende, de Iraanse kamancheh speler Kayhan Kalhor.