 |
| Gedrieën (Hein, pa, ma). Foto Jan Zijlstra |
Er is geen leven dat nooit,
al was het maar een ogenblik,
onsterfelijk is geweest.
Wislawa Szymborska
Over de dood, zonder overdrijving
Ook toen was schoonheid aanwezig, eigenlijk altijd al…
… met het licht, de lucht, de voortbewegende wolken,
met het leven wat in ieder mens zijn uitdrukking vindt.
Maar de dood hoort daar ook al bij, in ieders bestaan –
zoals ik ondervond op mijn nieuwe school in de stad.
Toen de meester meedeelde dat Wim was overleden,
klonk het terloops – zoals Wim er ook uit had gezien:
onopvallend, bleek, hij had altijd al iets van een geest…
Maar toen nĂłg een leerling overleed, huilde de meester –
wat de klas ervoer als discriminatie tussen rijk en arm.
Die tweede, een wat opgeblazen type, was als enigst kind
nogal verwend door zijn welgestelde ouders in Kralingen –
ik weet nog de straatnaam: de Charlotte de Bourbonlaan.
Ik hoorde dat het huis vol had gestaan met zijn speelgoed.
Op zijn gloednieuwe fiets werd hij door een auto geschept.
***
Die foto hier is van veel later, het leven had zijn tol geeist,
… waarover zwegen zij, gedrieĂ«n uitkijkend over de zee …
Er is wel samenhorigheid, maar die is door ernst bedekt,
want er werd wel heel wat gepraat – maar nooit over mij…
Misschien is uit elkaar groeien wel een natuurlijk proces.
Zo leerde Klaaske mij, ons, kennen – zij was pottenkijker
op die Nijmeegse Driehuizerweg, avontuur Ă©n bezoeking,
als archeologe het frisse gezicht tussen de spinnenwebben.
Natuurlijk vlogen daar de splinters in het rond, ook toen al –
een meester-inbreker op het spoor van de verborgen schat.
***
Als Shake van de Wake Anouar Brahem met Astrakan CafĂ©, wat zowel op het gelijknamige album staat, als op het album Vague. Hier speelt de meester het life en solo, gezeten op het toneel van een enorm amfitheater. Maar zie wat een rust, wat een warmte hij uitstraalt, adembenemend, wat een man…