SHAKING LIFE

Elpermeer bij volle maan, 20-10-2021 21:05

Het aanschijn van de maan is het enige gezicht wat ik nog steeds moeiteloos herken…
Sinds mijn gezichtsveld stoornis, is gezichtsherkenning een kwetsbaar punt voor mij. Hoewel ik prima lettertjes kan lezen, herken ik op straat regelmatig de buren niet. Gelukkig nog wel in grote lijnen, ik herken ze aan hun gestalte, aan hun kleren en soms aan hun hondje…

Klaaske in Den Burg, Texel. 31-03-2019

Ik vroeg Klaaske pas of ze zich ervan bewust is dat ik haar niet ‘normaal’ zie.
Nou, daar was ze zich eigenlijk niet van bewust, mijn ogen kijken haar aan en verraden daarbij dat ik aanwezig ben, ze kan mijn aandacht voelen.

Wat mijzelf inviel, nu ik het hele ‘plaatje’ niet meer goed zie en hooguit op een van beide ogen kan focussen, is dat voor mij het energetisch aspect – zeg maar de uitstraling van een gezicht en die van de ogen – nu een grotere rol lijkt te spelen in de ‘face to face’ communicatie. 

Energie=aandacht=energie…
Dat lijkt in het veld van het bewustzijn net zo cruciaal te zijn als E=mc² dat is voor de materie.
Maar wat is die ‘energie’ hier eigenlijk… Aandacht, nou, dat weten we wel. Hoewel…

Ik doe ’s ochtends vroeg de energie-oefening uit ‘Aanwijzingen bij de Tao-zen meditatie’ van Maarten Houtman. Die blijkt ook goed te helpen bij onrust en slapeloosheid. Geloof het of niet, als ik m’n iPhone weer wegleg, slaap ik daarna als een roos…
Dat zie ik voor mezelf zo: terwijl ik daar lag te spoken, raak ik steeds verder verstrikt in m’n denken, steeds verder los van m’n lichaam. Terwijl als ik – meegenomen door Maarten’s ingesproken instructie – de blik naar binnen richt en vervolgens met m’n aandacht langs mijn inwendige organen reis, ben ik weer helemaal terug in mijn fysieke bestaan…

In de Taoïstische energie-oefening spelen de ogen een centrale rol. Het is daarbij alsof je met een glimlach ‘bij jezelf naar binnen kijkt’ – de Taoïsten noemen het dan ook the inner smile.
Met die inwendige blik richt je je aandacht op een orgaan. En dat lukt…
Het lijkt net zo te werken als wanneer mensen voelen dat je naar ze kijkt, of dat je aan ze denkt. Dan is het nog maar een klein stapje naar de idee dat aandacht een energetische werking heeft – dat het energie is…

Wat is de kwaliteit van die aandacht?
In twee toespraken uit de Tao-zen sessie van april 1988 geeft Maarten Houtman daar een prachtige kenschets van:

“Voor die ervaring is een luisteren nodig, dat ik jullie niet kan leren.
Waar het eigenlijk aldoor om draait is: kun je – dat is een heel vaag begrip – de stilte bewaren, in je gesprekken, in je vriendschappen. En bezit je liefde stilte. Of is je liefde ook vergankelijk. Als die niet stilte bevat, is hij vergankelijk, gaat hij voorbij – zoals jij voorbijgaat en alle dingen in de schepping voorbijgaan.”
‘Doorlaatbaar zijn’, Eefde, 20 april 1988.

“Ik wou dat jullie eens begrepen
hoe ongelooflijk belangrijk het is
om toe te geven.
Jullie zijn allemaal, zonder uitzondering,
nog de overtuiging toegedaan
dat jij ’t op kunt nemen tegen het onbewuste.
Dat kun je niet, je bent een pluisje
in de orkaan van het onbewuste –
je bent niet eens een pluisje…

Het onbewuste is je vriend,
het is je oudste metgezel,
het is nog ouder dan je lichaam.
Je lichaam vernieuwt zich elke keer,
maar het onbewuste –
wat wij dan ‘het onbewuste’ noemen,
het is een heel ongelukkige term –
is veel en veel ouder,
het is zo oud als jij bent.

Er zijn allerlei namen voor gegeven:
Atman, Brahman, God…
Dat is het eigenlijke –
en dat ben jij,
van de aanvang af ben jij dat.
Het enige wat gebeuren moet is dat jij,
in het besef dat je dat bent,
in de schepping mééwerkt.”
‘Jij bent het spel’, Eefde, 19 april 1988
De bewerking tot prozagedicht vind je hier: ‘Jij bent het spel’

“… dat is voor jou heel moeilijk,” zei Maarten Houtman^[1] een keer tegen me.

Zoals vaker, begreep ik instinctief wat hij bedoelde. En dat hij – ook hier – precies de vinger op de zere plek legde. Maar aan de oppervlakte was ik verbaasd, van: waar heeft hij het over…
Die discrepantie betekent gewoon dat je nog vele jaren van onderzoek voor de boeg hebt … om dat vergeten inzicht te laten rijpen.

Mijn vraag naar goed en kwaad, mijn boom der kennis, was ooit – vele jaren daarvoor – plotseling bij me opgekomen, als een jonge loot vanuit de grond van mijn leven: ‘Is dit nu goed, of niet goed?’
Die vraag werd de leidraad van m’n denken, van m’n leven: ik durfde niet meer spontaan te doen, eerst moest alles daaraan afgemeten worden, beoordeeld, gewikt en gewogen. Achteraf, als terugblik op wat ik gedaan had. Maar ook vooruit. Want kennis is vooruitzien, voorspellen, je denkt te weten hoe het zal gaan…
Ik was een koffiedikkijker geworden, kijkend in de glazen bol van m’n kleine wereldje – alsof het leven daaraan afgemeten kon worden. Wat een arrogantie eigenlijk – als het niet zo angstig was…

Ik vroeg Maarten later of al dat denken nu voor niets geweest zou zijn, of dat het zich nog zou ‘terugbetalen’.
‘Dat weet je niet,’ antwoordde hij. Mij de stille hoop gevend dat al die inspanning, dat halve leven, niet om niets geweest zou zijn…

Als je dan toch een keer spontaan handelt, spontaan lacht, kun je je geluk niet op: kijk, ik leef…

Als je de tekst leest die vermeld staat bij Wara (‘de leeuw’), het openingsliedje van Kharifa, de nieuwe Cd van Habib Koité (zie de vorige keer), ga je je afvragen of die vraag naar goed en kwaad, dat hele bijbelse getob, gewoon geen luxeprobleem is, een cultuur gerijpt op de tronk van de ‘Westerse’ beschaving:

The population of Bamako, the capital of Mali, is rising day by day, swollen by people from the North and centre of the country who come to Bamako seeking refuge and security.
There are huge traffic jams, where the black smoke from car exhausts mixes with the ambient dust. It’s as if there are smoke machines around the lamp posts.
In this atmosphere swarm unoccupied and rootless youngsters whose password is: «Making Do». I gave a name to this hustle and bustle «WARA».
This «Wara» environment symbolizes all the evils that afflict the people such as the poverty, idleness, squalor, disease. Here, life is a struggle every day.
A Bambara proverb says: «The living fly off with the wings of the deceased».
We must face the Lion!!  

We eindigen dit hoofdstuk met deze splinternieuwe clip van het album ‘Kharifa’: Fanta Damba:

“Here I pay hommage to the great Diva of Malian song, Fanta Dama, by playing as an instrumental, the eulogy of the knight and his horse travelling to the battle front with pride and determination.” 

______________________________

[1] https://www.maartenhoutman.nl/

We beginnen met een clp van het splinternieuwe album van Habib Koité & Bamada: Djiguiya …
De Cd is onderweg van het Muziekweb naar de OBA, waar ik h’m op kan halen.

… om dan gelijk life over te schakelen op een clip van oudere datum, met de  Shake v/d Week : Fatma

Goede wijn behoeft geen krans, luister en kijk naar deze Malinese rock legende – het plezier spat eraf:

“Habib Koité’s reputation as a guitar player has become almost mythical combining rock and classical techniques with Malian tunings that make the guitar sound like a kora or ngoni.” – The New York Times

Eerlijk is eerlijk, nog niet zolang geleden heb ik veel langer bij ‘Fatma’ en Habib Koité stilgestaan: zie http://www.shakingzen.nl/2018/09/warme-muziek-uit-mali-van-habib-koite.html

Google Maps Tijdlijn 5 okt 2019. Rechts een iPhone screenshot detailkaartje. Onze Stichting ‘Zen als Leefwijze’ kreeg, als ‘firma’, van Google een ‘speld’.  [klik om te vergroten]

Klaaske en ik zouden zaterdag een dagje naar het strand – Castricum was alweer een tijdje geleden. Bij de strandovergang werd druk gebouwd: een hotel…

Op de terugweg raakten we op de A10 in de file, vanaf Molenwijk tot Durgerdam. De IJtunnel zat potdicht… Als finale sukkelden we drie kilometer stapvoets precies achter ons huis langs, zonder het te kunnen bereiken – zie het detailkaartje: ‘Lopen, 3 km, 55 min.’, aldus de bevinding van Google Maps Tijdlijn…
Gelukkig konden we bij de afslag Durgerdam ongehinderd door naar de Landmarkt. Na deze rust- en plas(!) pauze, ging het dwars door Waterland via Zunderdorp terug naar huis. Achterom.

Nu had het gedetailleerde bericht over de te verwachten stijging van de zeespiegel met 85 cm in het jaar 2100 – zie NRC van 30 september – me al danig van m’n stuk gebracht. En de bizarre discussie daarna over drijvende huizen…
Zou ik de auto niet gewoon laten staan? Immers, zo’n impuls was er al in de tachtiger jaren. Ik sprak Maarten Houtman daar toen op aan: dat ze in een auto reden… “Maar we hebben h’m gewoon nodig, Hein,” zei hij (Hanna’s Kangoo was inderdaad een bedrijfswagen).
Maar … toen we het zelf eenmaal konden betalen, zwichtten wij ook. Die ongekende vrijheid…
Totdat je in zo’n file terechtkomt, zoals nu, dat zet dat gevoel van vrijheid weer op z’n kop…

Zo komt de beschikking van het lot je te hulp: je loopt gewoon vast. Niks idealisme, niks ‘gevoel van urgentie’… Nee, gewoon: STOP! Game over.
Er zullen nog wel een heleboel na-rondes zijn, wellicht rondes door Nederland… Of gewoon even boodschappen doen omdat het zo nat is. Maar het kwartje is gevallen…

Het zal verder wel gaan als met elke verslaving: het doorbreken van de waan… Die je voorspiegelt wie je droomt te zijn: een mens met macht over de techniek, macht over de natuur … over zijn eigen natuur.
Was het maar waar… Kijk eens wat het ons gebracht heeft, de aarde hangt aan een zijden draadje…
Gelukkig weerhield Klaaske me er gisteren van om, op weg naar het wekelijkse meditatieavondje van de Huiskamergroep, ‘voor deze ene keer’ toch de auto te nemen. Omdat het zo plensde van de regen…
Het werd de paraplu, die Casta en mij nog enigszins droog naar de Metro Noord bracht. Wij blij – shaken, not stirred.

De  Shake v/d Week  is Azawade van Vieux Farka Touré en Idan Raichel: samen het ‘Toure-Raichel Collective‘:

En in onderstaand fragment zie je ze nog spelen ook…

Jij bent mijn vernauwing,
de zeef waar mijn wereld doorheen valt,
mijn bril van een zonnige kijk

maar telkens is er dat nabeeld,
mijn tunnelvisie van de herinnering,
mijn angst voor het onvoltooid leven

kon ik lachen met de dikbuikige Boeddha,
huilen om mijn Verzegelde Tijd,
verwachten wat het leven in petto heeft…

De  shake v/d week  is al eens langs geweest: Tarkovsky kwartet – betoverende beelden – het blijft zielssnijdende muziek.

Wie weet of ik in Eye Tarkovsky nog eens aan ga kijken…

Huisje 20 – Klaaske op de bank

Terwijl het vuur regent in de wereld om ons heen: de Amsterdamse drama’s – in de burgermeesterswoning, die laffe maffia aanslag – de Saoedische olievelden die in brand staan, branden in de Amazone en op Borneo…, zitten Klaaske en ik hier op ons vakantiepark, diep verscholen in het konijnenhol van huisje 20 – de langorige buren dartelen on ons heen, verder zie je niemand.

Ja, wij zagen hier verleden week boven het Zuidlaardermeer ook een ‘vuurregen’, maar die was meer kosmisch van aard…
Ik nam elke dag een foto van het meer, het was verbluffend hoe het licht, de lucht, de stemmingen, wisselden. Toch denk je wel eens: alweer dat meer… Maar niet die bewuste dag, donderdag 12 september, toen muteerde de hele wereld. Inclusief het meer.

Maar aan deze foto, een half uur later genomen, zie je dat niet meer … alweer dat Zuidlaardermeer…

Donderdag 12 september

Onze veertiendaagse sessie hier zit er nu bijna op.

In de ‘Jezelf een kans geven tot inzicht te komen’, zegt Maarten Houtman iets heel opmerkelijks over de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Heel relevant, als je ziet hoe wij de wereld tegenwoordig met z’n allen ‘delen’: we telefoneren, skypen, chatten, emailen of whatsappen met elkaar. Heel gewoon.

“Je kunt merken dat directe aanwezigheid van jezelf en de ander heel belangrijk is. Dat brieven, geschriften, e-mails, je daarin niet verder helpen. Want er ontbreekt iets – daar ontbreekt de lijfelijke aanwezigheid van de ander.
Want in die lijfelijke aanwezigheid is een geheim, een geheim wat je niet kent, maar wat je wel kunt ervaren. Dat maakt het voor onze gewone begrippen heel moeilijk.”

Iedereen die wel eens in een kring heeft ‘gezeten’, zal kunnen beamen dat daaruit een intensiteit ontstaat die je op je eentje meestal niet lukt. Zodat de aandacht geen moment uit je weg is.

Huisje 20 – Hein achter de computer

Vanochtend zagen we dat er aan de voorkant, aan de rand van ons ‘gazon’, een jonge berk was geveld. En het bleek dat we nog meer buren hebben: … bevers. Wat je noemt: ‘knaagdieren’… (ik las dat konijnen daar dan weer niet onder gerekend worden, maar onder de ‘haasachtigen’).
Ongelofelijk wat wat zo’n beest(je) klaarspeelt, een echte schilmachine!

Zo blijft de natuur ons hier verrassen, op allerlei niveau’s, ook al lijkt Drenthe dan saai en dichtbij. Maar misschien zit het geheim wel in dat ‘nieuw’ blijven zijn, blijven kijken. Iedere dag is anders.

 Voor Klaaske , met wie ik het allemaal mocht aanschouwen…

Het Zuidlaardermeer, donderdag 12 september

Donderdag rond 3 uur besloten Klaaske en ik onszelf te trakteren op koffie met appeltaart in Paviljoen De Bloemert aan het Zuidlaardermeer, vlak bij ons om de hoek. We kozen een tafeltje met uitzicht op het haventje, waarachter het meer ligt.

Terwijl we daar zo naast elkaar zaten, was er in de lucht plotseling een grote groen-blauwe vlam, die met grote snelheid voortbewoog. ‘Een vuurpijl’ was ons eerste gedachte – tot het verschijnsel even zo snel weer hoog achter de wolken verdween, ons in grote verwondering achterlatend. Het had misschien één of twee seconden geduurd.
Hoewel we het dus direct ’thuis’ probeerden te brengen, had het fenomeen de indruk achtergelaten van iets wat buiten alle kaders viel, een flits vanuit een andere, onaardse orde, die al onze wetten, al ons weten trotseerde.

Later lazen we op nu.nl dat het een grote meteoriet geweest moest zijn, met een doorsnee van minstens een meter en een snelheid van ’tienduizenden kilometers’. Zijn spoor was over heel Nederland te volgen geweest, met een foto van een dashboard cam, die ‘een witte bol’ registreerde – wij zagen dus heel duidelijk kleuren.

We hebben er later bij stilgestaan hoe al deze omstandigheden samengekomen waren: de keuze van handeling, van plaats en van tijd, en wij die daar kwamen en samen zaten, in de verte keken … en het beiden mochten aanschouwen. Hoe is dit mogelijk, vraag je je af, zoveel keuzes en toevalligheden die samen hierin uitmondden…

Vandaag – vrijdag – was het uitspansel leeg, maar nog even mooi als altijd…

Vrijdag 13 september [klik om te vergroten]

_____________________

Er is nog net tijd voor 15 minuten Sher Ali Mehr Ali, heerlijke muziek om op te shaken:

‘Diwan Of Beauty And Odd’, 4-11-2016 in het Concertgebouw (foto Ingrid Bakker)

In huis draaide mijn denkwerk als een ‘clockwork orange’
gedachten die ik eenmaal gedacht heb liggen muurvast…
om eeuwig mee te gaan draaien in mijn homeplanetarium.

Maar buiten gekomen bracht de zon licht in de duisternis
de weidsheid van de polder opende zich ‘mind blowing’,
mij tegemoetkomende auto’s weken uit, drie op een rij.

In de verte ruiste de snelweg in mijn kunstmatig gehoor
elke stap die ik neerkwam dreunde door – dat was echt…
fietsers suisden met een gemakkelijke pedaalslag voorbij.

Om de hoek van de golfbaan begon (ik) alles los te laten –
en hoor Maarten zeggen: ‘vóór alles komt het erbij blijven’
…een gedacht die ik in dit leven goed vast hoop te houden.

De Shake van de Week is 17th Flyways uit ‘Diwan Of Beauty And Odd’ van Dhafer Youssef.

Klaaske’s geheime aandachtswapen – laat ‘Dr. Who’ Poetin het niet horen…

‘De wereld is vol van grote lichten, maar de kleine mens bedekt dat met zijn hand.’
Rabbi Nachman

 voor Casta 

De maan is achter de liftschacht verdwenen,
ik wacht hier terwijl zij terugkomt
om dit deel van de hemel te verlichten

‘k Heb even gekeken, ze is nog niet terug…
welke zielen zullen haar daar aanschouwen
het is een vreemde wereld, voor mij onbekend

Nog even gekeken – komt zij wel terug…
of is ze nu achter gindse wolken verdwenen?
Kan ik wel leven zonder haar ondermaanse?

JA!! Ze is weer terug!
Nu kan ik verder dansen!

… te vroeg gejuicht…

Eerst nog een halve bol achter de dakrand,
verdween zij toen achter een donkere wolk.
Dag maan.