‘We Want Old TiĂ«sto Back’, zo heet de club die deze video in 2015 op YouTube gezet heeft. Ik zou me daar eigenlijk bij aan willen sluiten – de klanken van ‘Open Your Eyes‘ verrasten me onlangs niet alleen, maar deden me shaken zoals ik in tijden niet gedaan had… Back tot ‘Old TiĂ«sto’? Feit is dat ik een flinke verzameling cd’s van hem heb, zo’n 10 jaar geleden kocht ik de nieuwste zodra die uit was… De serie ‘Magic’ is daar de basis van. Dus de Shake v/d Week zal deze keer geen verrassing zijn, hier is ie:
Er waren tijden dat TiĂ«sto in ons meditatieclubje bij het shaken hoogtij vierde. Ik hoef er maar aan te herinneren hoe onze lieve Ellen zich tot TiĂ«sto fan ontpopte… Misschien is er sindsdien wel te veel naar het harmonieuze en het exotische gezocht – maar dat raakte op zeker moment ook uitgeput.
Het voor mij beslissende moment was dat ik ontdekte dat mijn rechter arm – die sinds een paar weken ‘in therapie’ is, tot jaloezie van de linker – zich bij het shaken plotseling liet meebewegen.
Maar ik blijf van het contrast houden, en laat ‘het harmonieuze en het exotische’ toch nog even met me mee meewandelen, in het ‘Prayer to Allah‘ van Nusrat Fateh Ali Khan – waar ‘ecstasy’ moeiteloos overgaat in gebed…
Hieronder hoor en zie je Nusrat Fateh Ali Khan nog eens live, tijdens een optreden in Yokohama, Japan in 1992, met Mustt Mustt. Om af te kicken…
Mijn vriend Rien bezocht gisteren het Stedelijk Museum en zond me na afloop dit mailtje toe, om me te attenderen op het bankje linksonder op het schilderij:
Hein, wist jij dat het bekende mediatiebankje al in 1927 werd gebruikt. Het staat op dit schilderij van Gino Severini met als titel âmoederschapâ uit 1927, gezien in het stedelijk museum op 14 november 2019⊠Maar misschien was het toch in eerste instantie een voetenbankje??
Inderdaad heel, heel bijzonder, dit ‘Seiza’-meditatiebankje – dat ik duidelijk als het mijne herken, het bankje waar ik vele jaren op heb ‘gezeten’… Hoe is dit mogelijk… op een schilderij uit 1927… Het bankje staat er ook bij alsof het vergeten is – iets dat mij regelmatig overkomt… Maar dat vind ik nog geen reden om het een ‘voetenbankje’ te noemen, Rien, dat vind ik een ontheiliging… Even speelde de gedachte door m’n hoofd morgen met een Stanley mes naar het Stedelijk te gaan en dat stukje van het doek af te snijden – het is tenslotte mijn rechtmatige eigendom. Maar als voormalig suppoost weet ik wat de gevolgen zijn…
Nog sterker: ik heb op dit blog geschreven dat het ‘Seiza’-bankje een Japanse vinding is, die we te danken hebben aan Okada Torajiro, de ‘Meester van de adem’. Dan vraag ik me af: hoe komt zo’n Italiaan eraan, is hij in Japan geweest? Ik kon daarover niets vinden…
Theo van Doesburg noemde, in het tijdschrift ‘De Stijl’, de stijl van Gino Severini ‘psychische Kubisme’, waarin “alleen de psychische indruk van de uiterlijke realiteit door de samenstelling van lijn- en kleurvormen is gegeven.” Bovenstaand werk stamt overigens uit een niet-abstracte periode, Gino Severini maakte in de jaren twintig ‘een serie zeer herkenbare litho’s voor het Bauhaus in Weimar,’ las ik.
Tijd om even over te schakelen op de Shake v/d Week :
Het eerste wat me opviel is dat ze daar in Mali geen voetenbankjes gebruiken. Een hele geruststelling… “When I get to Heaven, I’m sure I’ll be hearing this tune on the muzak….,” las ik op YouTube als commentaar op deze song… Als extraatje kun je hieronder zoon Vieux Farka Toure “Ai du” live zien spelen @ Joe’s Pub:
Terug naar Gino Severini – Rien, you hit the core, ‘psychisch Kubisme’ lijkt me helemaal mijn stijl. Ik ga morgen direct naar het Stedelijk!
De week begon met een bijzondere ontmoeting bij Kwekkeboom met Casta, zen vriendin van de Huiskamergroep â we kennen elkaar al sinds 1982, uit de groep van Maarten Houtman in het Mozeshuis.
De tweede verrassing v/d week ontvingen Klaaske en ik uit Nepal, waar de onvermoeibare Liesbeth op haar âSponsorreis Kinderen Nepalâ dit filmpje schoot, recht tegenover de chantende monnik gezeten â East meets West:
En dan is er post uit … Rommeldam. Daar hoort een verhaaltje bij:
Als sinds mijn vroege jeugd ben ik een groot fan van heer Bommel â een lieve tante uit Rotterdam (lees het verschil…) knipte de strip voor ons uit de NRC. Vijfenzestig jaar later, ben ik nu al maanden de strip-brede uitgave âAlle verhalen van Olivier B. Bommel en Tom Poesâ aan het (her)lezen via de OBA. En ik lach me echt een kriek â en ben soms bijna geschokt door de profetische blik van Marten Toonder. En dan zijn taalgebruik … fenomenaal…
Ik hoop er zo nu en dan een episode uit te lichten voor op dit blog.
De eerste is uit Het Spijtlijden, waarin de hele Rommeldamse bevolking zich de haren uit het hoofd trekt van spijt. Boosdoener is de Zwarte Zwadderneel, die in zijn heilzame zendingswerk het drinkwater heeft besmet met spijtgrein, om van de bevolking berouwvolle zondaars te maken.
De besmetting begint met een woedeaanval, gevolgd door een verpletterend berouw, waarbij men haarfijn schouwt wat een leven lang zoal niet door de beugel kon…
Zo kwam het dat stadszielkundige drs. Zielknijper, onzeker ter been door een aanval van spijt, met zijn fiets onder de Oude Schicht van heer Bommel kwam. De scĂšne die daarop volgt, lees je hieronder (waarbij ook stadsfenomenoloog prof Prlwytzkofski van de partij is, een van de weinige mensfiguren uit de Bommel saga):
[klik om te vergroten]
Als shake v/d week een onvervalst stukje New Age-muziek: El-Hadra van Klaus Wiese:
[1] CoĂŻncidenties horen in een voetnoot: in diezelfde jaren reisde mijn broer Meino, samen met filosoof Fons Elders, naar Mali voor een expeditie naar de Dogon – zie op dit blog Warme muziek uit Mali.
Nostalgische aanblik van majestueuze reuzen in een mij onbekende wereld… [klik om te vergoten]
… uitzicht over ‘Noord’, shakend op m’n balkonnetje op woensdag 6 november {klik om te vergroten]
Zoek het verschil tussen beide plaatjes…
Wat is nu âmooiâ? âMooierâ durf ik niet te zeggen…
Het is vooral de stilte en het onaangeraakte wat het berglandschap zijn schoonheid geeft … adembenemend…
In âde hemel boven Noordâ is het de stemming die bij je binnenkomt – als van een coulissen landschap met een continu wisselende achtergrond. De steeds wisselende gezichten van de hemel zijn als het ware met een gevoelig penseel vastgelegd, in een bijna menselijk drama – waar het Himalaya berglandschap van een âonaardseâ schoonheid is, in zichzelf verzonken, in diepe meditatie.
Die aanblik van de Himalaya ontvingen we via onze vriendin Liesbeth van ’t Hoff. Zij zit in Nepal voor haar ‘Sponsorreis Kinderen Nepal Liesbeth‘ (NB de link werkt alleen op Facebook). Ook het onderstaande filmpje is van haar afkomstig. Daarop kun je zien hoeveel vreugde ze die kinderen daar bereidt met de 183 âscholarshipsâ die ze met bloed, zweet en tranen bij elkaar bracht…
Terug naar het stadse leven, hier en nu, met als Shake v/d week een nummer uit Electric Sufi van Dhafer Youssef – voor vanavond bij de Tao-zen Huiskamergroep.
——————————- Na afloop van de avond ——————————-
… en dan was er nog de muziek die gisteravond spontaan bij ons âinbrakâ onder het zitten: Trinity van George Gurdjieff, uitgevoerd door het Gurdjieff Ensemble. Dit vanwege het feit dat mijn iPhone op âspraakbesturingâ overgeschakeld bleek te zijn. Was het onze meditatiekat misschien die wat miauwde? Hierbij.
Het aanschijn van de maan is het enige gezicht wat ik nog steeds moeiteloos herken… Sinds mijn gezichtsveld stoornis, is gezichtsherkenning een kwetsbaar punt voor mij. Hoewel ik prima lettertjes kan lezen, herken ik op straat regelmatig de buren niet. Gelukkig nog wel in grote lijnen, ik herken ze aan hun gestalte, aan hun kleren en soms aan hun hondje…
Klaaske in Den Burg, Texel. 31-03-2019
Ik vroeg Klaaske pas of ze zich ervan bewust is dat ik haar niet ânormaalâ zie. Nou, daar was ze zich eigenlijk niet van bewust, mijn ogen kijken haar aan en verraden daarbij dat ik aanwezig ben, ze kan mijn aandacht voelen.
Wat mijzelf inviel, nu ik het hele âplaatjeâ niet meer goed zie en hooguit op een van beide ogen kan focussen, is dat voor mij het energetisch aspect â zeg maar de uitstraling van een gezicht en die van de ogen â nu een grotere rol lijkt te spelen in de âface to faceâ communicatie.Â
Energie=aandacht=energie… Dat lijkt in het veld van het bewustzijn net zo cruciaal te zijn als E=mc2Â dat is voor de materie. Maar wat is die ‘energie’ hier eigenlijk…Â Aandacht, nou, dat weten we wel. Hoewel…
Ik doe ’s ochtends vroeg de energie-oefening uit âAanwijzingen bij de Tao-zen meditatieâ van Maarten Houtman. Die blijkt ook goed te helpen bij onrust en slapeloosheid. Geloof het of niet, als ik m’n iPhone weer wegleg, slaap ik daarna als een roos…
Dat zie ik voor mezelf zo: terwijl ik daar lag te spoken, raak ik steeds verder verstrikt in m’n denken, steeds verder los van m’n lichaam. Terwijl als ik â meegenomen door Maarten’s ingesproken instructie â de blik naar binnen richt en vervolgens met m’n aandacht langs mijn inwendige organen reis, ben ik weer helemaal terug in mijn fysieke bestaan…
In de TaoĂŻstische energie-oefening spelen de ogen een centrale rol. Het is daarbij alsof je met een glimlach âbij jezelf naar binnen kijktâ â de TaoĂŻsten noemen het dan ook the inner smile. Met die inwendige blik richt je je aandacht op een orgaan. En dat lukt…
Het lijkt net zo te werken als wanneer mensen voelen dat je naar ze kijkt, of dat je aan ze denkt. Dan is het nog maar een klein stapje naar de idee dat aandacht een energetische werking heeft â dat het energieis…
Wat is de kwaliteit van die aandacht? In twee toespraken uit de Tao-zen sessie van april 1988Â geeft Maarten Houtman daar een prachtige kenschets van:
âVoor die ervaring is een luisteren nodig, dat ik jullie niet kan leren. Waar het eigenlijk aldoor om draait is: kun je â dat is een heel vaag begrip â de stilte bewaren, in je gesprekken, in je vriendschappen. En bezit je liefde stilte. Of is je liefde ook vergankelijk. Als die niet stilte bevat, is hij vergankelijk, gaat hij voorbij â zoals jij voorbijgaat en alle dingen in de schepping voorbijgaan.â âDoorlaatbaar zijnâ, Eefde, 20 april 1988.
De tweede toespraak vond ik zo mooi, dat ik hem in strofen heb omgezet.
Het gaat met name om deze passage:
“Ik wou dat jullie eens begrepen hoe ongelooflijk belangrijk het is om toe te geven. Jullie zijn allemaal, zonder uitzondering, nog de overtuiging toegedaan dat jij ’t op kunt nemen tegen het onbewuste. Dat kun je niet, je bent een pluisje in de orkaan van het onbewuste â
je bent niet eens een pluisjeâŠ
Het onbewuste is je vriend, het is je oudste metgezel, het is nog ouder dan je lichaam. Je lichaam vernieuwt zich elke keer, maar het onbewuste â wat wij dan âhet onbewusteâ noemen, het is een heel ongelukkige term â is veel en veel ouder, het is zo oud als jij bent.
â… dat is voor jou heel moeilijk,â zei Maarten Houtman[1] een keer tegen me.
Zoals vaker, begreep ik instinctief wat hij bedoelde. En dat hij â ook hier â precies de vinger op de zere plek legde. Maar aan de oppervlakte was ik verbaasd, van: waar heeft hij het over… Die discrepantie betekent gewoon dat je nog vele jaren van onderzoek voor de boeg hebt … om dat vergeten inzicht te laten rijpen.
Mijn vraag naar goed en kwaad, mijn boom der kennis, was ooit â vele jaren daarvoor â plotseling bij me opgekomen, als een jonge loot vanuit de grond van mijn leven: âIs dit nu goed, of niet goed?â Die vraag werd de leidraad van m’n denken, van m’n leven: ik durfde niet meer spontaan te doen, eerst moest alles daaraan afgemeten worden, beoordeeld, gewikt en gewogen. Achteraf, als terugblik op wat ik gedaan had. Maar ook vooruit. Want kennis is vooruitzien, voorspellen, je denkt te weten hoe het zal gaan… Ik was een koffiedikkijker geworden, kijkend in de glazen bol van m’n kleine wereldje â alsof het leven daaraan afgemeten kon worden. Wat een arrogantie eigenlijk â als het niet zo angstig was…
Ik vroeg Maarten later of al dat denken nu voor niets geweest zou zijn, of dat het zich nog zou âterugbetalenâ. âDat weet je niet,â antwoordde hij. Mij de stille hoop gevend dat al die inspanning, dat halve leven, niet om niets geweest zou zijn…
Als je dan toch een keer spontaan handelt, spontaan lacht, kun je je geluk niet op: kijk, ik leef…
The population of Bamako, the capital of Mali, is rising day by day, swollen by people from the North and centre of the country who come to Bamako seeking refuge and security. There are huge traffic jams, where the black smoke from car exhausts mixes with the ambient dust. It’s as if there are smoke machines around the lamp posts. In this atmosphere swarm unoccupied and rootless youngsters whose password is: «Making Do». I gave a name to this hustle and bustle «WARA». This «Wara» environment symbolizes all the evils that afflict the people such as the poverty, idleness, squalor, disease. Here, life is a struggle every day. A Bambara proverb says: «The living fly off with the wings of the deceased». We must face the Lion!!
We eindigen dit hoofdstuk met deze splinternieuwe clip van het album âKharifaâ: Fanta Damba:
âHere I pay hommage to the great Diva of Malian song, Fanta Dama, by playing as an instrumental, the eulogy of the knight and his horse travelling to the battle front with pride and determination.â
Google Maps Tijdlijn 5 okt 2019. Rechts een iPhone screenshot detailkaartje. Onze Stichting âZen als Leefwijzeâ kreeg, als âfirmaâ, van Google een âspeldâ. [klik om te vergroten]
Klaaske en ik zouden zaterdag een dagje naar het strand â Castricum was alweer een tijdje geleden. Bij de strandovergang werd druk gebouwd: een hotel…
Op de terugweg raakten we op de A10 in de file, vanaf Molenwijk tot Durgerdam. De IJtunnel zat potdicht… Als finale sukkelden we drie kilometer stapvoets precies achter ons huis langs, zonder het te kunnen bereiken â zie het detailkaartje: âLopen, 3 km, 55 min.â, aldus de bevinding van Google Maps Tijdlijn… Gelukkig konden we bij de afslag Durgerdam ongehinderd door naar de Landmarkt. Na deze rust- en plas(!) pauze, ging het dwars door Waterland via Zunderdorp terug naar huis. Achterom.
Nu had het gedetailleerde bericht over de te verwachten stijging van de zeespiegel met 85 cm in het jaar 2100 â zie NRC van 30 september â me al danig van m’n stuk gebracht. En de bizarre discussie daarna over drijvende huizen… Zou ik de auto niet gewoon laten staan? Immers, zo’n impuls was er al in de tachtiger jaren. Ik sprak Maarten Houtman daar toen op aan: dat ze in een autoreden… âMaar we hebben h’m gewoon nodig, Hein,â zei hij (Hanna’s Kangoo was inderdaad een bedrijfswagen). Maar … toen we het zelf eenmaal konden betalen, zwichtten wij ook. Die ongekende vrijheid… Totdat je in zo’n file terechtkomt, zoals nu, dat zet dat gevoel van vrijheid weer op z’n kop…
Zo komt de beschikking van het lot je te hulp: je loopt gewoon vast. Niks idealisme, niks âgevoel van urgentieâ… Nee, gewoon: STOP! Game over. Er zullen nog wel een heleboel na-rondes zijn, wellicht rondes door Nederland… Of gewoon even boodschappen doen omdat het zo nat is. Maar het kwartje is gevallen…
Het zal verder wel gaan als met elke verslaving: het doorbreken van de waan… Die je voorspiegelt wie je droomt te zijn: een mens met macht over de techniek, macht over de natuur … over zijn eigen natuur. Was het maar waar… Kijk eens wat het ons gebracht heeft, de aarde hangt aan een zijden draadje… Gelukkig weerhield Klaaske me er gisteren van om, op weg naar het wekelijkse meditatieavondje van de Huiskamergroep, âvoor deze ene keerâtochde auto te nemen. Omdat het zo plensde van de regen… Het werd de paraplu, die Casta en mij nog enigszins droog naar de Metro Noord bracht. Wij blij â shaken, not stirred.
