Auteur: shakin

Google Maps Tijdlijn 5 okt 2019. Rechts een iPhone screenshot detailkaartje. Onze Stichting ‘Zen als Leefwijze’ kreeg, als ‘firma’, van Google een ‘speld’.  [klik om te vergroten]

Klaaske en ik zouden zaterdag een dagje naar het strand – Castricum was alweer een tijdje geleden. Bij de strandovergang werd druk gebouwd: een hotel…

Op de terugweg raakten we op de A10 in de file, vanaf Molenwijk tot Durgerdam. De IJtunnel zat potdicht… Als finale sukkelden we drie kilometer stapvoets precies achter ons huis langs, zonder het te kunnen bereiken – zie het detailkaartje: ‘Lopen, 3 km, 55 min.’, aldus de bevinding van Google Maps Tijdlijn…
Gelukkig konden we bij de afslag Durgerdam ongehinderd door naar de Landmarkt. Na deze rust- en plas(!) pauze, ging het dwars door Waterland via Zunderdorp terug naar huis. Achterom.

Nu had het gedetailleerde bericht over de te verwachten stijging van de zeespiegel met 85 cm in het jaar 2100 – zie NRC van 30 september – me al danig van m’n stuk gebracht. En de bizarre discussie daarna over drijvende huizen…
Zou ik de auto niet gewoon laten staan? Immers, zo’n impuls was er al in de tachtiger jaren. Ik sprak Maarten Houtman daar toen op aan: dat ze in een auto reden… “Maar we hebben h’m gewoon nodig, Hein,” zei hij (Hanna’s Kangoo was inderdaad een bedrijfswagen).
Maar … toen we het zelf eenmaal konden betalen, zwichtten wij ook. Die ongekende vrijheid…
Totdat je in zo’n file terechtkomt, zoals nu, dat zet dat gevoel van vrijheid weer op z’n kop…

Zo komt de beschikking van het lot je te hulp: je loopt gewoon vast. Niks idealisme, niks ‘gevoel van urgentie’… Nee, gewoon: STOP! Game over.
Er zullen nog wel een heleboel na-rondes zijn, wellicht rondes door Nederland… Of gewoon even boodschappen doen omdat het zo nat is. Maar het kwartje is gevallen…

Het zal verder wel gaan als met elke verslaving: het doorbreken van de waan… Die je voorspiegelt wie je droomt te zijn: een mens met macht over de techniek, macht over de natuur … over zijn eigen natuur.
Was het maar waar… Kijk eens wat het ons gebracht heeft, de aarde hangt aan een zijden draadje…
Gelukkig weerhield Klaaske me er gisteren van om, op weg naar het wekelijkse meditatieavondje van de Huiskamergroep, ‘voor deze ene keer’ toch de auto te nemen. Omdat het zo plensde van de regen…
Het werd de paraplu, die Casta en mij nog enigszins droog naar de Metro Noord bracht. Wij blij – shaken, not stirred.

De  Shake v/d Week  is Azawade van Vieux Farka Touré en Idan Raichel: samen het ‘Toure-Raichel Collective‘:

En in onderstaand fragment zie je ze nog spelen ook…

Jij bent mijn vernauwing,
de zeef waar mijn wereld doorheen valt,
mijn bril van een zonnige kijk

maar telkens is er dat nabeeld,
mijn tunnelvisie van de herinnering,
mijn angst voor het onvoltooid leven

kon ik lachen met de dikbuikige Boeddha,
huilen om mijn Verzegelde Tijd,
verwachten wat het leven in petto heeft…

De  shake v/d week  is al eens langs geweest: Tarkovsky kwartet – betoverende beelden – het blijft zielssnijdende muziek.

Wie weet of ik in Eye Tarkovsky nog eens aan ga kijken…

Huisje 20 – Klaaske op de bank

Terwijl het vuur regent in de wereld om ons heen: de Amsterdamse drama’s – in de burgermeesterswoning, die laffe maffia aanslag – de Saoedische olievelden die in brand staan, branden in de Amazone en op Borneo…, zitten Klaaske en ik hier op ons vakantiepark, diep verscholen in het konijnenhol van huisje 20 – de langorige buren dartelen on ons heen, verder zie je niemand.

Ja, wij zagen hier verleden week boven het Zuidlaardermeer ook een ‘vuurregen’, maar die was meer kosmisch van aard…
Ik nam elke dag een foto van het meer, het was verbluffend hoe het licht, de lucht, de stemmingen, wisselden. Toch denk je wel eens: alweer dat meer… Maar niet die bewuste dag, donderdag 12 september, toen muteerde de hele wereld. Inclusief het meer.

Maar aan deze foto, een half uur later genomen, zie je dat niet meer … alweer dat Zuidlaardermeer…

Donderdag 12 september

Onze veertiendaagse sessie hier zit er nu bijna op.

In de ‘Jezelf een kans geven tot inzicht te komen’, zegt Maarten Houtman iets heel opmerkelijks over de lijfelijke aanwezigheid van de ander. Heel relevant, als je ziet hoe wij de wereld tegenwoordig met z’n allen ‘delen’: we telefoneren, skypen, chatten, emailen of whatsappen met elkaar. Heel gewoon.

“Je kunt merken dat directe aanwezigheid van jezelf en de ander heel belangrijk is. Dat brieven, geschriften, e-mails, je daarin niet verder helpen. Want er ontbreekt iets – daar ontbreekt de lijfelijke aanwezigheid van de ander.
Want in die lijfelijke aanwezigheid is een geheim, een geheim wat je niet kent, maar wat je wel kunt ervaren. Dat maakt het voor onze gewone begrippen heel moeilijk.”

Iedereen die wel eens in een kring heeft ‘gezeten’, zal kunnen beamen dat daaruit een intensiteit ontstaat die je op je eentje meestal niet lukt. Zodat de aandacht geen moment uit je weg is.

Huisje 20 – Hein achter de computer

Vanochtend zagen we dat er aan de voorkant, aan de rand van ons ‘gazon’, een jonge berk was geveld. En het bleek dat we nog meer buren hebben: … bevers. Wat je noemt: ‘knaagdieren’… (ik las dat konijnen daar dan weer niet onder gerekend worden, maar onder de ‘haasachtigen’).
Ongelofelijk wat wat zo’n beest(je) klaarspeelt, een echte schilmachine!

Zo blijft de natuur ons hier verrassen, op allerlei niveau’s, ook al lijkt Drenthe dan saai en dichtbij. Maar misschien zit het geheim wel in dat ‘nieuw’ blijven zijn, blijven kijken. Iedere dag is anders.

 Voor Klaaske , met wie ik het allemaal mocht aanschouwen…

Het Zuidlaardermeer, donderdag 12 september

Donderdag rond 3 uur besloten Klaaske en ik onszelf te trakteren op koffie met appeltaart in Paviljoen De Bloemert aan het Zuidlaardermeer, vlak bij ons om de hoek. We kozen een tafeltje met uitzicht op het haventje, waarachter het meer ligt.

Terwijl we daar zo naast elkaar zaten, was er in de lucht plotseling een grote groen-blauwe vlam, die met grote snelheid voortbewoog. ‘Een vuurpijl’ was ons eerste gedachte – tot het verschijnsel even zo snel weer hoog achter de wolken verdween, ons in grote verwondering achterlatend. Het had misschien één of twee seconden geduurd.
Hoewel we het dus direct ’thuis’ probeerden te brengen, had het fenomeen de indruk achtergelaten van iets wat buiten alle kaders viel, een flits vanuit een andere, onaardse orde, die al onze wetten, al ons weten trotseerde.

Later lazen we op nu.nl dat het een grote meteoriet geweest moest zijn, met een doorsnee van minstens een meter en een snelheid van ’tienduizenden kilometers’. Zijn spoor was over heel Nederland te volgen geweest, met een foto van een dashboard cam, die ‘een witte bol’ registreerde – wij zagen dus heel duidelijk kleuren.

We hebben er later bij stilgestaan hoe al deze omstandigheden samengekomen waren: de keuze van handeling, van plaats en van tijd, en wij die daar kwamen en samen zaten, in de verte keken … en het beiden mochten aanschouwen. Hoe is dit mogelijk, vraag je je af, zoveel keuzes en toevalligheden die samen hierin uitmondden…

Vandaag – vrijdag – was het uitspansel leeg, maar nog even mooi als altijd…

Vrijdag 13 september [klik om te vergroten]

_____________________

Er is nog net tijd voor 15 minuten Sher Ali Mehr Ali, heerlijke muziek om op te shaken:

‘Diwan Of Beauty And Odd’, 4-11-2016 in het Concertgebouw (foto Ingrid Bakker)

In huis draaide mijn denkwerk als een ‘clockwork orange’
gedachten die ik eenmaal gedacht heb liggen muurvast…
om eeuwig mee te gaan draaien in mijn homeplanetarium.

Maar buiten gekomen bracht de zon licht in de duisternis
de weidsheid van de polder opende zich ‘mind blowing’,
mij tegemoetkomende auto’s weken uit, drie op een rij.

In de verte ruiste de snelweg in mijn kunstmatig gehoor
elke stap die ik neerkwam dreunde door – dat was echt…
fietsers suisden met een gemakkelijke pedaalslag voorbij.

Om de hoek van de golfbaan begon (ik) alles los te laten –
en hoor Maarten zeggen: ‘vóór alles komt het erbij blijven’
…een gedacht die ik in dit leven goed vast hoop te houden.

De Shake van de Week is 17th Flyways uit ‘Diwan Of Beauty And Odd’ van Dhafer Youssef.

Klaaske’s geheime aandachtswapen – laat ‘Dr. Who’ Poetin het niet horen…

‘De wereld is vol van grote lichten, maar de kleine mens bedekt dat met zijn hand.’
Rabbi Nachman

 voor Casta 

De maan is achter de liftschacht verdwenen,
ik wacht hier terwijl zij terugkomt
om dit deel van de hemel te verlichten

‘k Heb even gekeken, ze is nog niet terug…
welke zielen zullen haar daar aanschouwen
het is een vreemde wereld, voor mij onbekend

Nog even gekeken – komt zij wel terug…
of is ze nu achter gindse wolken verdwenen?
Kan ik wel leven zonder haar ondermaanse?

JA!! Ze is weer terug!
Nu kan ik verder dansen!

… te vroeg gejuicht…

Eerst nog een halve bol achter de dakrand,
verdween zij toen achter een donkere wolk.
Dag maan.

 Voor Diana – hoe vaak zijn we elkaar al niet tegengekomen… 

“En, heb je al een nieuwe wereldreis gepland? Nu kan het nog, joh!,” zei Maarten Houtman eind 2010 tegen me, in die laatste maanden dat hij er nog was. Ik had net die grote reis met de Trans-Siberië Express achter de rug, met een trektocht door Mongolië, eindigend in Beijing – in China, het land van m’n kinderdromen…

Ik liet me dat geen twee keer zeggen – hij kon het ook geen tweede keer meer zeggen, begin 2011 overleed Maarten. Ik zag het toen bijna als een heilige plicht…
Zijn overlijden, dat ik van vrij nabij meemaakte, had een diepe indruk op me gemaakt – en het had een grote leegte achtergelaten…  De wijde wereld ingaan, ons schouwtoneel in dit leven, trok me meer dan ooit aan.
Een half jaar later vertrok ik met het vliegtuig naar Beijing, waar m’n vorige reis geëindigd was.

Er waren een paar reisgenoten in m’n Djoser groep met wie ik Maarten’s overlijden kon delen en die met me meevoelden, mijn reisleidster Antoinette van de Trans-Siberië Expres voorop – ik had haar bewust weer opgezocht, voor haar was de Tao iets dat ze met anderen wilde delen.
Zo kwam mijn ‘kleine’ reis in het perspectief van die ‘grote’ reis te staan, die reis die ons meevoert door de eeuwigheid, ver voorbij ruimte en tijd. En die alle avonturen die volgden in een perspectief plaatste dat ik nooit had gezocht – nooit had kúnnen zoeken.

Weer thuisgekomen, stopte ik veel tijd in een PowerPoint presentatie, om met foto’s en verhalen de reis te kunnen herbeleven. Die droeg ik op aan Maarten, de geestelijk vader van de kleine – en van die grote reis die ik in het hart ging dragen:

Ik heb al eerder geschreven over mijn blijdschap toen ik met mijn reisgezelschap in Hong Kong geraakte, na een tocht dwars door de binnenlanden van China, en daar ‘Thalassa, Thalassa!’ uitriep – zoals het reisgezelschap van Xenophon in Klein-Azië – bij de aanblik van de Grote Oceaan. Die ik na mijn reis naar Californië in 2004 nu van de andere kant zag…
Maar het was ook de diepe indruk die die ongelooflijke metropool op me maakte waardoor ik in extase raakte – Hong Kong zien en dan stervan…

Hier nog wat beelden van die kennismaking voor het leven – die in deze dagen van de grote worsteling om de vrijheid daar, nog een extra dimensie krijgen.

Ik sluit af met muziek van mijn kameraden van het Silk Road Ensemble, dat ik al jaren volg op hun muzikale reis oostwaarts – in de hoop zo ooit weer in het land van mijn dromen te komen…
Ze spelen Kinan Azmeh’s “Wedding” – met een vreugde en een muzikaliteit, die een betere wereld voorbereidt…

Dezer dagen, waarin het nieuws bol staat van lhbti’s, Canal Gay Pride en andere roze dingen, moest ik plotseling aan die prachtige mythe van Plato denken, die verhaalt dat in de oertijd mensen twee-aan-twee vergroeid waren – man-man, vrouw-vrouw, man-vrouw – en dat er toen een goddelijke demiurg kwam die ze met het zwaard van elkaar gescheiden heeft. Sindsdien zoeken de ‘wederhelften’ elkaar op in een niet-aflatende zoektocht van verlangen en verlies…

Maarten Houtman, die met twee roze kinderen van wanten wist, plaatst in zijn column ‘De grote en de kleine reis’ – waar deze blauwe tegel van Hanna boven staat – seksualiteit in het licht van onze ‘grote reis’:

“Er zijn maar enkele verslagen of overleveringen waarin het liefdesspel in het besef van de grote reis wordt weergegeven. Toch is deze uiterste, beslissende en dikwijls alles overheersende verhouding alleen maar in z’n volkomenheid ervaarbaar als het gebeurt vanuit het besef van de grote reis.”
[…]
“Hiermee wil niet gezegd zijn dat alle hetero-verhoudingen een besef van de grote reis inhouden: het kan ook zijn dat je meegenomen wordt in de natuurlijke, eens gegeven ontwikkeling, waarbij instandhouding van de soort voorop stond.
Als zodanig zou de homo- en lesbienne-verhouding gezien kunnen worden als een mogelijkheid om je scherper dan in de hetero-verhouding bewust te worden van het principe van de grote reis.”
Zie: www.maartenhoutman.nl/teksten/aanwijzingen/de-grote-en-de-kleine-reis/

Plots stond hij daar, die wijnrode Ford Focus… Daarachter onze grijze Renault Clio.

“Toen ik, rijdend in mijn wijnrode Ford Focus, aan het eind van m’n tocht, … van mijn Latijn…, nabij San Luis Obispo in een flits de Stille Oceaan zag, hield op datzelfde moment de wereld haar adem in en voelde ik de voorlopigheid, die als een ontroering door me heen trok.”
Exiled to a wine red Ford Focus, Deel III van ‘Journey to California’

Toen hij hoorde dat wij een zilvergrijze Clio hadden gekocht, was Maarten Houtman geïrriteerd… Waarom moest het met alle geweld dezelfde kleur zijn als die van de Renault Kangoo waar Hanna en hij in reden…
Hij wist dat mij een rode auto voor ogen gezweefd had … eigenlijk de kleur van de wijnrode Ford Focus waarin ik het jaar ervoor in Californië rondgereden had…

Ik had in de garage weliswaar gehoord dat metallic lak sterker was dan de gewone, maar ik begreep precies waar de angel zat… Weer had ik hem als ‘model’, als ideaalbeeld, gekozen – terwijl ik wist dat hij zich daar bijzonder ongelukkig onder voelde. En hij had al zo vaak gezegd dat een leraar-leerling verhouding – waar hij toch al zo’n hekel aan had – bij meditatie zo niet werkte … juist niet!

Toen ik twee jaar eerder een tweedehandsje zocht, had Maarten mij zijn garage aangeraden. Toen ik erheen ging, ging hij met me mee. Het voelde heel goed, heel kameraadschappelijk – met wellicht een vleugje vaderlijkheid – om daar met z’n tweeën rond te kijken. Juist die totaal andere wereld, dat ‘gewone leven’, maakte het zo spánnend…

De eerste keren dat hij met me meereed, kreeg ik zo nu en dan een aanwijzing, zoals ‘je moet sneller doorschakelen’, als ik de motor teveel toeren liet maken. En toen ik invoegde op de snelweg, zei hij ‘dat het hem meeviel…’, toen hij zag dat ik medeweggebruikers de ruimte liet. Ook daar begreep ik overduidelijk de zere plek: mijn neiging om mezelf te poneren … wat in het verkeer natuurlijk heel verkeerd kan uitpakken.

Lang voordat we zelf een auto hadden, reden Klaaske en ik jarenlang met Maarten mee naar de maandelijkse bijeenkomsten van de Sterrelaangroep in Hilversum. Dat ging allemaal heel vanzelfsprekend en het was nog gezellig ook. Bovendien bereidden we ons zo allengs voor op de bijeenkomst die we straks zouden hebben – waarvoor de deelnemers van heinden en ver naar Hilversum kwamen.
De route die wij vanaf Amsterdam reden, langs de rand van de Loosdrechtse plassen, zal ik nooit vergeten…

Uiteindelijk kwam die auto er bij ons toch, ook al had ik er aanvankelijk – wellicht wat modieuze – bezwaren tegen. Feit is dat toen we het ons eenmaal konden permitteren, die auto er ook kwam – waarbij we alle ellende van het parkeren daar op die Binnenkant voor lief namen…
Vooral met de auto op vakantie naar Frankrijk was een thrill.
Maarten en Hanna raadden ons daar ook het adresje waar zij al langer verbleven – in de serre bij ‘Piet en Jetty’. Jetty was een oud-leerlinge van Maarten, ze hadden zich gevestigd in Olonzac in de Herault, niet ver van Narbonne. In die omgeving kon je ook rustig koersen op de bijna verlaten wegen, zodat Klaaske haar auto-angst bijna vergat…
Op een keer kwamen we Maarten en Hanna daar tegen – we hadden dat jaar een ander huisje gehuurd in de buurt – en hebben toen gezellig gegeten op de binnenplaats van restaurant ‘Le Couvent’.

Op de binnenplaats van ‘Le Couvent’ in Azillanet [klik om te vergroten]

Maar eigenlijk begon het allemaal met die keer dat Hanna me aanbood samen met haar in hun auto te rijden ‘als proefles’. Ik was het chaufferen bijna verleerd…

Als  Shake v/d Wake  Yo-Yo Ma met The Silk Road Ensemble met ‘Silkroad on the Road’, dat een muzikale impressie geeft van het ensemble ‘on the road’.

Het wordt gevolgd door een life optreden van de meester tijdens de Proms in 2015, met de Cello Suite Nr. 2 van Bach.
Ik heb ademloos naar die linkerhand gekeken, die in een duivelsdans over de snaren beweegt – slechts één moment leek hij hem heel even te ontspannen…
… en vervolgens begreep ik dat Yo-Yo Ma tijdens dat concert in The Royal Albert Hall, alle zes suites voor de cello gespeeld had, een optreden van bijna drie uur…